سه. روايت‌هايى كه اغواى آدم را به حوّا نسبت مى‌دهند، مطابق عهد قديم (تورات)، و ناسازگار با قرآن‌اند.[1]

چهار. روايت‌هايى كه خلقت زن را از مرد مى‌دانند، مشابه نقل تورات هستند[2]

و آيات قرآنى كه بر خلقت از «ازواج» دلالت دارد، به معناى خلقت زنان از مردان نيست؛ بلكه به معناى آفرينشِ همتايانى براى مردان و زنان است.[3]

پنج. به گفته استاد مطهرى، پوشش صورت و نقاب‌زدن كه در برخى روايت‌ها و ديدگاه‌هاى عالمان دينى وجود دارد، برگرفته از آداب و رسوم ايرانيان است.[4]

نوال سعداوى، نويسنده عرب، گفته است:

بسيارى از احكام امروز كه به نام اسلام بر زنان عرب فرض شده، از اسلام نيست، بلكه ميراث انديشه‌هاى عمر بن خطاب و مردانى چون اوست كه خوى پدرسالارانه خويش را در اسلام به جا گذاشته‌اند.[5]

4. نقل به معنا

جواز و رواج نقل به معنا، از قواعدى است كه در تفسير و فهم متون روايى بايد بدان توجه شود. به اين ترتيب كه راويان، شنيده‌هاى خود را گاه با واژه‌هايى ديگر، يا ساختار مشابه كه اصل معنا را مى‌رساند، بيان كرده‌اند. محقق حلّى مى‌نويسد:

ياران پيامبر، مجالس وى را پس از گذشت زمانى نقل مى‌كردند و به طور طبيعى عين واژه‌ها در ذهن آنان نمى‌ماند.[6]

[1]. بحار الأنوار، ج 16، ص 12- 11؛ سحمرانى، اسعد، المرأة فى التاريخ و الشريعة، ص 96؛ الحياة( الكتاب المقدس)، العهد القديم، سفر التكوين، ص 16- 9.

[2]. مستدرك الوسائل، ج 14، ص 285، ح 1؛ تيلا، عبّاس، زن در آينه تاريخ، ص 116؛ الحياة( الكتاب المقدس)، العهد القديم، سفرالعدد، ص 10- 3.

[3]. در اين باره، ر. ك: مهريزى، مهدى، شخصيت و حقوق زن در اسلام، بخش دوم( در دست نشر).

[4]. مطهرى، مرتضى، مسئله حجاب، ص 206- 205؛ كسروى، احمد، خواهران و دختران ما، ص 7 و 5.

[5]. سعداوى، نوال، دراسات عن المرأة والرجل فى المجتمع العربى، ص 740.

[6]. حلّى، نجم‌الدين ابوالقاسم، معارج الأصول، ص 153.