14/ 19 زمان شيردهى‌

قرآن‌

«و مادران، فرزندان خود را دو سال تمام، شير دهند. [اين‌] براى كسى كه بخواهد شير دادن را كامل كند. و بر آن كس كه فرزند براى او متولّد شده (پدر)، لازم است خوراك و پوشاك مادر را بپردازد [، حتّى اگر طلاق گرفته باشد]. هيچ‌كس جز به اندازه توانش تكليف نمى‌شود؛ نه مادر به [خاطر اختلاف با پدر] حقّ ضرر زدن به كودك را دارد، و نه پدر. و بر وارث او نيز لازم است اين كار را انجام دهد (هزينه مادر را در دوران شيرخوارگى تأمين نمايد). پس اگر آن دو با رضايت و رايزنى يكديگر خواستند فرزند را از شير بگيرند، بر آنان گناهى نيست. و اگر هم خواستيد براى فرزندانتان دايه بگيريد، گناهى بر شما نيست، به شرط اين كه حقّ گذشته مادر را به‌طور شايسته بپردازيد. از خداوند، پروا كنيد و بدانيد كه خداوند، به آنچه مى‌كنيد، بيناست»

حديث‌

1144. امام صادق عليه السلام: [حدّ اقل‌] شيردهى، 21 ماه است و آنچه از آن كاسته شود، ستمى است بر نوزاد.

1145. امام صادق عليه السلام: زنى كه باردار باشد و طلاق داده شود، خرجى داده مى‌شود تا هنگامى كه بارِ خويش بنهد. او به فرزند خويش و به اين سزامندتر است كه او را به [مزدى همانند] آنچه زنى ديگر مى‌پذيرد، شير دهد. خداوند مى‌فرمايد: «نه مادرى به واسطه فرزندش زيان ببيند، و نه پدرى به واسطه فرزند خويش. بر وارث نيز همانند اين است»».

امام عليه السلام افزود: «پيش‌تر چنين بود كه اگر زنى از خاندان ما، شوهرش مى‌خواست با او آميزش كند، دست خويش را به سوى شوهر بلند مى‌كرد و مى‌گفت: ص اجازه‌ات نمى‌دهم؛ چرا كه مى‌ترسم بر روى فرزندى كه دارم، ديگر

بار باردار شومص؛ و مرد نيز مى‌گفت: ص با تو آميزش نمى‌كنم. مى‌ترسم باردار شوى و من، فرزند خويش را بكشمص. خداوند عز و جل، از اين كه زن به شوهر خود زيان برساند و از اين كه مرد به زن خويش زيان برساند، نهى فرمود.

امّا اين كه فرموده است: «بر وارث نيز همانند اين است»، در اين سخن، از اين نهى كرده كه در شير دادن كودك، به او يا به مادرش زيان رسانده شود. زن را اين حق نيست كه به سبب شيردهى فرزند، بيشتر از دو سال كامل، مزد ستانَد. و اگر زن و شوهر، هر دو با رضايت، توافق كنند كه پيش از اين مدّت، كودك را از شير بگيرند، نيكوست و «فصال» در اين آيه به معناى از شير گشودن است.