أعظَمُ البَلاءِ انقِطاعُ الرَّجاءِ.

سخت‌ترين بلا، گسستن اميد است.

بلكه گاه نوميدى، سبب مرگ بيمار مى‌گردد، چنان‌كه امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

قَتَلَ القُنوطُ صاحِبَهُ.[1]

نوميدى، آن كس را كه دامنگيرش بشود، مى‌كُشد.

به عكس، اميد به درمان، از رنج بيمارى مى‌كاهد و به بيمار، قدرت غلبه بر بيمارى مى‌دهد و درمان را تسريع مى‌نمايد. از اين رو، يكى از وظايف مهم پزشكى، بويژه در مورد بيمارى‌هاى خطرناك، تقويت روحيه بيمار و ايجاد اميد در اوست.

گفتنى است كه بهترين راه اميدوار كردن بيمار، تقويت حسّ مذهبى، توكّل به خدا و اعتقاد به اين حقيقت است كه طبيب واقعى اوست و درمان هيچ دردى براى خداوند متعال، دشوار نيست و چه بسا دردهاى بى‌درمان كه با دعا شفا يافته و به هر حال، خداوند متعال، چيزى جز خير و صلاح و سود انسان را نمى‌خواهد.

9. جلوگيرى از طبابت افراد غير متخصّص‌

از نظر اسلام، طبابت افراد غير متخصّص، ممنوع و نظام اسلامى موظّف است از كار آنان جلوگيرى كند و در صورت سرپيچى، آنان را مانند روحانى‌نمايان فاسق، زندانى كند. امام على عليه السلام، در اين باره مى‌فرمايد:

بر امام، لازم است عالمان تبهكار و پزشكان ناآگاه را به زندان درافكند.[2]

مقدّم داشتن ضرورت زندانى كردن علماى فاسق بر پزشكان جاهل، از آن جهت است كه خطر طبيب‌نمايان روحانى براى جامعه اسلامى بيش از ط

[1]. غرر الحكم، ج 6731 و ح 6823، عيون الحكم و المواعظ، ص 370، ح 6247.

[2] ر. ك: ج 1، ص 69، ح 35.