طبق دلالت التزام اين احاديث، بر فرض، اگر بيمارى اين رهنمودها را ناديده گرفت و به پزشك مراجعه كرد، پزشكِ متعّهد و با تقوا، كسى است كه پس از معاينه، اگر تشخيص داد بيمارى او جزئى است و نيازى به دارو ندارد، اقدام به نوشتن نسخه و تجويز دارو نمى‌كند، و اگر تشخيص داد كه مصرف دارو ضرورت دارد، بيش از اندازه لازم، دارو تجويز نمى‌نمايد تا كيسه توليد كنندگان دارو را پُر كند.

7. حفظ اسرار بيمار

يكى از آداب مهم پزشكى، رازدارى است. برخى از بيمارى‌ها، راز بيمار محسوب مى‌شوند و او مايل نيست ديگران از آن مطّلع شوند. روايات اسلامى، از يك‌سو به بيمار توصيه مى‌كنند كه بيمارىِ پنهان خود را از پزشك، كتمان نكند، چنان‌كه امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

هر كس درد نهفته خويش را پنهان بدارد، طبيبش از درمان وى ناتوان مى‌مانَد.[1]

و از سوى ديگر، به پزشك تأكيد مى‌كنند كه امانتدار باشد و با افشاى راز بيمار، به او خيانت ننمايد. در حديث نبوى آمده است:

المَجالِسُ بِالأَمانَةِ و إفشاؤُكَ سِرَّ أخيكَ خِيانَةٌ فَاجتَنِب ذلِكَ.[2]

نشستن‌ها به امانت است و افشاى راز برادرت نيز خيانت. پس از اين كار، بپرهيز.

8. ايجاد اميدوارى در دلِ بيمار

يأس و نوميدى، موجب تشديد بيمارى است و بيش از بيمارى براى بيمار، رنج‌آور است. به گفته امام على عليه السلام:

[1] ر. ك: ج 1، ص 169، ح 209.

[2]. الأمالي، طوسى، ص 537، ح 1162، مكارم الأخلاق، ج 2، ص 379، ح 2661، بحارالأنوار، ج 77، ص 89، ح 3.