212. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: بر هر بنده‌اى در هنگام بيمارى، دو فرشته گمارده مى‌شود. آنان چون شخصْ بيمار شود، مى‌گويند: پروردگارا! فلان بنده تو بيمار شده است؛ و البته او خود، به اين نكته آگاه‌تر است. پس خداوند مى‌فرمايد: «بنگريد كه چه مى‌گويد». اگر شكيبايى كند و پاداش خويش از خداوند خواهد و در اين بيمارى، اميد خير داشته باشد، آن را به بارگاه خدا مى‌رسانند.

پس خداوند مى‌فرمايد: «اينك من، شما را گواه مى‌گيرم كه چنانچه بيمارى او را برطرف كنم، برايش خونى بهتر از خون وى، و گوشتى بهتر از گوشت وى، جايگزين مى‌سازم و او را مى‌آمرزم؛ و اگر نيز جان او را بستانم، وى را به بهشت درمى‌آورم. امّا اگر بى‌تابى و ناشكيبى كند، خداوند مى‌فرمايد: «اگر بيمارى او را برطرف كنم، بر اين، گوشتى بدتر از گوشتش، و خونى بدتر از خونش جايگزين مى‌كنم و او را به گناهش كيفر مى‌دهم و چنانچه او را كيفر دهم، او را به دوزخ درمى‌آورم».[1]

213. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هر كس يك شبانه روز بيمار شود و نزد عيادت‌كنندگانش شكوه نكند، خداوند، او را در روز قيامت، با خليل خويش، ابراهيم خليل الرحمن، برمى‌انگيزد، تا به‌سان برقى پُردرخشش، از صراط بگذرد.

214. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوند عز و جل فرموده است: «هر كس، سه روز بيمار باشد و در اين مدّت، نزد هيچ‌يك از عيادت‌كنندگان شِكوه نكند، براى او گوشتى بهتر از گوشت [پيشين‌] وى، و خونى بهتر از خون وى، جايگزين مى‌سازم و اگر او را بهبود بخشم، در حالى عافيت مى‌دهم كه هيچ گناهى برايش نمانده است، و اگر جان او را بستانم، به سوى رحمت خويش مى‌ستانم».

215. امام على عليه السلام: بيمار، تا آن هنگام كه نزد عيادت‌كنندگان خويش شِكوه نكرده، در زندان خداوند است و گناهانش محو مى‌شوند.

216. امام صادق عليه السلام‌ هنگامى كه از ايشان درباره تعريف شِكوه از سوى بيمار پرسيده شد: گاه شخص مى‌گويد: «امروز، تب دارم» و «ديشب، بيدار ماندم». اين سخن او، راست است و شِكوه نيست. شِكوه، تنها آن است كه بگويد: «به چيزى مبتلا

شدم كه هيچ كس، بدان گرفتار نيامده است»؛ و بگويد: «چيزى دامنگيرم شده كه دامنگير هيچ كس ديگر نشده است»؛ امّا شِكوه آن نيست كه بگويد: «ديشب، بيدار بودم» و «امروز، تب دارم»، يا سخنى ديگر از اين قبيل.

[1] البته اين كيفر، در صورتى است كه بى‌تابى، او را به كفرگويى و ارتداد، وادار سازد.