185. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: اگر مؤمن از حال خويش در ناتن‌درستى آگاه بود، هرگز دوست نداشت كه از اين ناتن‌درستى جدا شود.

186. امام باقر عليه السلام: آن‌گاه كه خداوند عز و جل اراده كرده باشد بنده‌اى را كه گناهى دارد، گرامى بدارد، وى را به بيمارى گرفتار مى‌سازد.

ر. ك: ج 1، ص 217 ح 304.

3/ 4 پاداش‌

187. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: از مؤمن و اين كه از بيمارى بى‌تابى كند، در شگفتم. اگر او مى‌دانست كه در بيمارى چه پاداشى دارد، دوست داشت پيوسته بيمار باشد تا آن هنگام كه به لقاى پروردگار خويش پيوندد.

188. امام حسين عليه السلام: امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام، سلمان فارسى را عيادت كرد و فرمود: «اى ابو عبد اللّه! از بيمارى خويش، در چه حالى؟».

گفت: اى امير مؤمنان! فراوان، خدا را سپاس مى‌گويم و از دلْ‌آزردگى بسيار به تو شكايت مى‌آورم.

فرمود: «اى ابو عبد اللّه! دل‌آزرده مباش؛ چه، هيچ كس از شيعيان ما نيست كه به او دردى رسد، مگر به واسطه گناهى كه پيش‌تر از او سر زده و آن بيمارى، مايه پاك شدن اوست».

پس سلمان گفت: اگر چنان باشد كه تو مى‌گويى كه چنان نيز هست، پس در اين كار براى ما پاداشى جز پاك شدن از گناهان نيست.

على عليه السلام فرمود: «اى سلمان! به واسطه شكيبايى بر بيمارى، ناليدن به درگاه خداوند عزّ اسمه و دعا كردن در پيشگاه او، برايتان پاداش نيز هست و به همين كارهاست كه براى شما حسنه نوشته مى‌شود و مرتبت‌هايتان فراتر برده مى‌شود؛ امّا درد، فقط موجب پاك شدن گناه، و يك كفّاره است».

سلمان پس از شنيدن اين سخن، پيشانى على عليه السلام را بوسيد و گريست و گفت: اى امير مؤمنان! اگر تو نبودى، چه كسى براى ما اين چيزها را از هم باز مى‌شناسانْد؟!