و اگر مردم شهرها ايمان آورده ، به تقوا گراييده بودند ، قطعا بركاتى از آسمان و زمين بر ايشان مى گشوديم» . امام على بن ابى طالب عليه السلام ، نقش برنامه هاى سازنده اسلام را در تأمين جامعه آرمانى بشر ، اين گونه تصوير فرموده است: إِعلَموا ـ عِبادَ اللّه ِ ـ أنَّ المُتَّقينَ ذَهَبوا بِعاجِلِ الدُّنيا وآجِلِ الآخِرَةِ، فَشارَكوا أهلَ الدُّنيا فى دُنياهُم، ولَم يُشارِكهُم أهلُ الدُّنيا فى آخِرَتِهِم، سَكَنُوا الدُّنيا بِأَفضَلِ ما سُكِنَت، وأكَلوها بِأَفضَلِ ما اُكِلَت، فَحَظوا مِنَ الدُّنيا بِما حَظِىَ بِهِ المُترَفونَ، وأخَذوا مِنها ما أخَذَهُ الجَبابِرَةُ المُتَكَبِّرونَ، ثُمَّ انقَلَبوا عَنها بِالزّادِ المُبَلِّغِ وَالمَتجَرِ الرّابِحِ. [1] بدانيد ـ اى بندگان خدا ـ كه پرهيزگاران ، دنياى امروز و فرداى آخرت[ ، هر دو ]را بردند . با مردم دنيا در دنيايشان شريك شدند ؛ امّا اهل دنيا در آخرت آنها شريكشان نگشتند . در دنيا به بهترين وجه ، سكونت كردند و از دنيا به بهترين شكل ، خوردند ، و از دنيا ، همان گونه برخوردار شدند كه رفاهمندان ، برخوردار شدند ، و از آن همان برگرفتند كه حكمرانانِ گردن فراز ، برگرفتند . آن گاه از دنيا با توشه رساننده [به مقصد ]و تجارتى سودمند ، رفتند . اين برنامه جامع و كامل الهى ، ريشه در ميزانِ حكمتِ قرآن و سنّت دارد . در بخشى از اين برنامه كه «قرآن» نام دارد ، لفظ و معنا از خداوند متعال است و در بخش ديگرى كه «سنّت» ناميده مى شود ، هر چند الفاظ آن ، از پيامبر اسلام است، امّا بى ترديد ، محتواى آن از جانب حق تعالى است كه درباره رسول گرامى اسلام فرمود: