4

گناه شايعه سازى

6.(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ جائَكُمْ فاسِقٌ بِنَبَأ فَتَبَيَّنُوا أَنْ تُصِيبُوا قَوْماً بِجَهالَة فَتُصْبِحُوا عَلى ما فَعَلْتُمْ نادِمينَ).

«اى افراد با ايمان! هرگاه فاسقى خبرى براى شما آورد، در خبر وى تحقيق كنيد، مبادا (بر اثر گزارش بى اساس او) ندانسته به گروهى آسيب برسانيد و بعداً از كرده خود پشيمان شويد».

شايعه سازى و دروغ پردازى، از گناهان بزرگ اجتماعى است كه گاهى زندگى دسته اى را به خطر مى اندازد و يا به از بين رفتن آبروى جمعيتى مى انجامد و زندگى اجتماعى آنان را فلج مى كند; چه بسا يك گزارش بى اساس، آتش جنگ را ميان دو گروه شعلهور سازد و زيان هاى بزرگى به بار آورد.

اسلام براى جلوگيرى از بروز چنين خطرهاى بزرگى،به مسلمانان دستور مى دهد كه به هر گزارشى ترتيب اثر ندهند و خبر هر گوينده اى را نپذيرند، بلكه گزارش كسانى را بپذيرند كه در آنها حالت خداترسى باطنى و نيز عدالت و وثوق و اطمينان وجود دارد و اين صفات، آنان را از شايعه سازى و جعل اكاذيب و نقل خبرهاى بى اساس و دروغين باز مى دارد.

حتى در بعضى از موضوعات مهم دينى و اجتماعى كه با آبروى دسته اى از مردم رابطه مستقيم دارد، دستور داده شده كه به گزارش يك فرد عادل و راستگو هم، ترتيب اثر ندهند، تا اين كه سه نفر ديگر كه عادل و پرهيزكار باشند، به شاهد اول ضميمه گردند، و گزارش آنان، كمّاً و كيفاً با هم موافق و هماهنگ باشد.

در دسته ديگرى از موضوعات كه از نظر اهميت به پايه قسمت اوّل