4. گياهان روى زمين

گياهان روى زمين كه به صورت مخمل هاى سرسبز، سطح زمين را پوشانيده است، خود آيتى بزرگ بر مبدأ آفرينش و دخالت تدبير در سازمان خلقت مى باشد.

ساختمان گياهان و سلول هاى مختلف آنها كه به شكل هاى «كروى»، «بيضى»، «شش ضلعى»، «دوكى» و «استوانه اى» مى باشند، گواه بر عظمت خلقت آنها، و دليل بر مداخله نيروى عظيمى در آفرينش آنها مى باشد.

نه تنها ساختمان سلول هاى آنها اعجاب هر دانشمند محقق را مى انگيزد، بلكه آنچه مربوط به پيدايش گياه و تكامل آنهاست، از قبيل نمو، توليد مثل، تقسيمات سلول، ساختمان ساقه و برگ و گل و...، همه و همه گواه بر علم و شعور آفريدگار آنهاست.

از اين جهت مى فرمايد: ( فَأَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوج كَريم).

آيا با مطالعه احوال ستارگان و اجسام بزرگ معلق در فضا، كه از سقوط و اصطكاكْ مصون و محفوظ مى باشند، انسان به عظمت خلقت آنها و به عظمت خالق و آفريننده جهان پى نمى پرد.

آيا شايسته است با وجود چنين مركز قدرت در برابر مخلوق هاى ناتوان او به عنوان پرستش، سر تعظيم فرود آورده و موجودات بى اثر و بى خاصيت را شريك او بدانيم.

عبادت و پرستش، شايسته آن ذات با كمال است كه خالق جهان و جهانيان مى باشد، نه موجوداتى كه توانايى آفريدن چيزى را ندارند.

از اين جهت، در يازدهمين آيه مورد بحث مى فرمايد: