3. اوست كه از آسمان آب نازل مى كند

«سماء» در جمله (وَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماء) به معناى مطلق بلندى است. اتفاقاً يكى از معانى «سماء»، همان بلندى است.

ابن عباس مى گويد: «سماء» عبارت است از چيزى كه «علاك وأظَلَّك»، يعنى چيزى كه بالاتر از تو قرار گيرد و بر سر تو سايه بيندازد.

چون ابرهايى كه از دريا برمى خيزند، در نقطه مرتفع تر از ما قرار مى گيرند و پس از يك رشته فعل و انفعالْ به صورت قطرات باران به دشت و دمن مى ريزند، خداوند در اين مورد لفظ «سماء» را به كار برده و فرموده: (وَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً).

البته «سماء» در قرآن معانى ديگرى نيز دارد; مثلاً، در همين آيه مورد بحث (آيه دهم سوره) به معناى «اجرام و ستارگان» به كار رفته است، چنان كه فرمود:

(خَلَقَ السَّمواتِ بِغَيْرِ عَمَد تَرَوْنَها);

«آسمان ها(اجرام و ستارگان) را بدون ستونى كه ببينيد آفريد.»

البته «سماء» در قرآن معانى ديگرى نيز دارد كه يكى از كليدهاى حل آيات مربوط به آفرينش آسمان ها اين است كه بدانيم «سماء» در قرآن در يك معنا به كار نرفته است.

آيات مربوط به خلقت و آفرينش آسمان ها، از مباحث شايان دقت قرآن است و پرده بردارى از رازى كه در اين آيات وارد شده است، در گرو اين است كه مجموع آيات در يك جا گردآورى گردد، سپس با تأمّل و تدبير در مفردات وجمله هاى آيه ها، هدف قرآن روشن گردد.