2. آزار پيروان

آزار و زجر و شكنجه و كشتن پيروان پيامبر، يكى ديگر از نقشه هاى شوم آنان بود كه به اين وسيله مى خواستند از گسترش نفوذ سخن او بكاهند، ولى مقاومت پيروان وى در برابر هر نوع شكنجه و تهديد، سران قريش را مدهوش ساخت و همگى از ارادت و اخلاص علاقه مندان محمد (صلى الله عليه وآله وسلم) انگشت تعجب به دندان گرفنتد، تا آن جا كه ابوسفيان مى گفت: من قيصر و كسرى را ديده ام، ولى هيچ كس را در ميان پيروانش به عظمت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) نيافتم كه در راه اعتلا و هدف او اين قدر جانباز و فداكار باشند.

3. دعوت از داستانسراى بزرگ عرب

آنان در جذبه روحى قرآن سخت در شگفت و تعجب بودند و تصور مى كردند كه علت سر و دست شكستن مردم براى شنيدن آيات آن، همان داستان ها و سرگذشت اقوام پيشين است; از اين جهت «نضر بن حارث»، داستانسراى بزرگ عرب حاضر شد كه در مواقع خاصى در كوچه و بازار به نقل داستان هاى قهرمانان«ايران» بپردازد و از اين طريق افراد را از گرايش به رسول خدا باز دارد. اين نقشه به قدرى احمقانه بود كه خود قريش از شنيدن داستان هاى او خسته و از دور او پراكنده شدند.

شيوه مبارزه آنان با پيامبر، منحصر به آنچه كه گفته شد نبود، بلكه براى خاموش ساختن چراغ توحيد از طرق و راه هاى ديگرى وارد شده اند كه ما مشروح آنها را در كتاب فروغ ابديت آورده ايم.

آيه مورد بحث به جهت انتقاد از عمل نضر بن حارث نازل شده است.