آنچه گفته شد، آخرين تحقيقى است كه دانشمندان روان شناس در اين باره به آن دست يافته اند، ولى امام صادق(عليه السلام)هزار و اندى پيش با يك جمله كوتاه در عين حال، پر معنا و سودمند، پرده از روى اين حقيقتِ علمى كه روان كاوان امروز پس از ساليان درازى به آن رسيده اند برداشته است، زيرا آن حضرت چنين فرموده:

«مَا مِنْ رَجُل تَكَبَّرَ أَوْ تَجَبَّرَ إِلاّ لِذِلَّة يَجِدُها فِى نَفْسهِِ»;[1]

يعنى كبر متكبران و ستم ظالمان به دليل ذلت و حقارتى است كه در نفس خود احساس مى كنند و مى خواهند با اعمال خود، آن را جبران نمايند.

از آثار خانمان برانداز «كبر» اين است كه روح، يك حالت عصيان زدگى پيدا مى كند كه آرامش و قرار روانى را از دست مى دهد و در سايه حبّ ذات، رهبرى نشده و در برابر حق و حقيقت تسليم نمى شود، حقوق ديگران را محترم نمى شمرد و در پايمال كردن حقوق شخصيت افراد بى پرواست.

از امام صادق(عليه السلام) سؤال كردند: نخستين پايه «الحاد» (انكار حقايق) چيست؟ در جواب فرمود: كبر است.[2] و نيز جمله جامع ترى در اين باره فرموده:

«الكِبَرُ أَنْ تُغْمِضَ النَّاسَ وَتَسْفُهَ الحَقَّ;[3]

يعنى خودپسندى اين است كه مردم و حقوق آنان را ناديده بگيرى».