(كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّة أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَونَ عَنِ الْمُنْكَرِ);[1]

«شما در ميان ملت ها در صورتى بهترين ملت و امت هستيد كه مردم را به نيكى دعوت كنيد و از كارهاى زشت باز داريد.»

اسلام به اندازه اى به اين مسأله حياتى اهميت داده كه كسانى را كه از اين اصل مسلم و حق مشروع خود بر اثر سستى و تنبلى و يا علل ديگر، استفاده نمى نمايند، مردگان زنده نما خوانده است و چنين فرمود: «ذَلِكَ مَيِّتُ الأَحْياءِ;[2] او (عالم) مرده زنده نماست» زيرا يك چنين فرد يا جمعيت بسان مرده از حق مسلم فردى و اجتماعى استفاده ننموده و از حقوق خود دفاع نمى كنند و در برابر عصيان و طغيان ديگران كه به طور مسلم، دود آن به چشم آنها نيز خواهد رفت، سكوت مى نمايند.

اسلام و ارزش مبارزه با فساد

ارزش هر عمل، بستگى به نتيجه اى دارد كه از آن عمل گرفته مى شود. ارزش عمل جراحى كه بيمار مبتلا به بيمارى «آپانديسيت» را نجات مى دهد، به مراتب بالاتر از ارزش استاد كارى است كه در برابر شعله هاى آتش، آهنى را جوش مى دهد و يا در و پنجره اى مى سازد، در صورتى كه رنج بدنى دومى و مقدار وقتى كه كار دوم لازم دارد، قابل قياس با رنجى كه جراح در اطاق عمل در هواى معتدل متحمل مى شود نيست; خلاصه ارزش عمل جراح كجا و