مجاور زمين پا به پاى خود زمين حركت نمايد، و هر دو دست به دست هم و به يك سمت در حال حركت باشند، قطعاً چنين خطرى پديد نخواهد آمد.

اتفاقاً وجود كوه ها و پستى ها و بلندى هاى زمين در حركت «هواى مجاور» همراه زمين، نقش مؤثرى دارند; زيرا در پرتو فواصل رشته كوه ها و پستى و بلندى هاى آن، كه قشر جامد زمين را به صورت سرزمينِ شخم شده درآورده است، هواى مجاورى كه با زمين تماس دارد، در ميان فواصل كوه ها حبس شده و پستى و بلندى هاى مختلف زمين ـ كه حتى در برخى از نقاط به هشت كيلومتر مى رسد ـ هواى چسبيده به زمين را در خود نگاه داشته است، و هنگام حركت زمين، هواى داخل فواصل و چسبيده به آن، با آن حركت مى كند و هر دو در مسير واحدى پا به پاى يكديگر به گردش خود ادامه مى دهند.

شايد جمله (وَأَلْقى فِى الأَرْضِ رَواسِىَ أَنْ تَميدَ بِكُمْ); «كوه ها را آفريد تا شما را از حركات ناموزون آن حفظ كند» اشاره به اين راز بزرگ باشد كه در سايه كوه ها به وجود مى آيد.

2. ممكن است اين حركات ناموزون، كه كوه ها مانع از بروز آن هستند، معلول جاذبه نيرومند ماه باشد كه مى تواند در پوسته زمين جزر و مدى مانند جزر و مد درياها به وجود آورد و همواره در حركت و اضطراب باشد ولى عامل مانع از بروز اين نوع حركات ناموزون، همان كوه هاست; زيرا كوه ها در حقيقت حكم يك زره محكم فولادين را دارند كه دور تا دور زمين را احاطه كرده و با توجه به ارتباط و پيوندى كه از زير به هم دارند، يك شبكه نيرومند سرتاسرى را تشكيل مى دهند.

اگر اين زره محكم و اين شبكه نيرومند، كره زمين را نپوشانده بود و پوسته روى زمين از يك قشر نرم و لطيفى هم چون خاك و شن تشكيل يافته بود; مسلماً به آسانى تحت تأثير جاذبه نيرومند ماه واقع مى شد و حركات ناموزونى مانند جزر و مد درياها