«إنّ الشَّمس تغيب عن قوم قبل مغيبها عن آخرين;[1]

آفتاب از سرزمين گروهى غروب مى كند، پيش از آن كه از سرزمين ديگران غروب نمايد».

دليل كرويت زمين منحصر به اين نيست، بلكه دلايل روشن ديگرى دارد; مثلاً از مطالعه وضع كشتى در دريا، هنگامى كه به ساحل نزديك مى شود پى به اين مطلب مى بريم; هنگامى كه انسان از ساحل به دريا مى نگرد، سطح دريا را صاف و بدون كوچك ترين ناهموارى مشاهده مى نمايد، ولى هنگامى كه كشتى از دور پيدا مى شود، نخست نوك پرچم، آن گاه همه پرچم، بعداً دكل كشتى، سپس قسمتى از آن و... آشكار مى شود تا آن جا كه همه كشتى، وقتى نمايان مى گردد كه كشتى مسافت بيشترى را قطع كند و به نزديك ساحل برسد، در صورتى كه اگر سطح زمين مسطح بود، بايد تمام بدنه كشتى در همان لحظه نخست ديده شود. از اين جا پى مى بريم كه زمين انحناى كروى دارد و آب هاى دريا كه بر روى كره زمين قرار دارد به تبع آن، نيز كروى است. گذشته از اين هنگام خسوف، كره زمين ميان ماه و خورشيد قرار مى گيرد، شكل سايه زمين كه بر ماه مى افتد; به طور دايره براى همه ما مشهود مى باشد.

از چهار قرن پيش، دانشمندان، مسافرت هاى دور را از راه هاى آبى شروع كرده و سرانجام به نقطه اى رسيدند كه مسافرت خود را از آن جا آغاز نموده بودند، روى اين بيان هرگز نمى توان گفت كه نخستين جمله: (هُوَ الَّذِى مَدَّ الأرْضَ); «اوست كه زمين را امتداد داد» اشاره به مسطح بودن زمين است، بلكه همان طور كه مفسرين و اهل لغت مى گويند مقصود همان بسط و توسعه و گسترش زمين در عين كروى بودن آن است.