بدنشان در آب سبك مى شود. يا سيبى از ... سقوط مى كند. يا چلچراغى در بالاى سرشان به تموج درمى آيد. امّا فقط ارشميدس پيدا مى شود كه از آن، اصول«تعادل مايعات» را نتيجه بگيرد و تنها نيوتن مى تواند قانون «جاذبه عمومى» را كشف كند و فقط گاليله بود كه قانون سقوط اجسام را از روى آن به دست آورد.[1]

شك نيست كه همه، وجود نيروى مرموزى را در درون زمين كه همه اجسام را به سوى خود مى كشد، پيش از نيوتن احساس كرده بودند; امّا اين كه اين قانون عمومى در سرتاسر جهان آفرينش مى باشد، ظاهراً كسى پيش از نيوتن از آن آگاهى نداشت و تنها او بود كه براى نخستين بار در قرن هفدهم ميلادى با الهام گرفتن از سقوط يك سيب به زمين، پرده از روى اين قانون بزرگ برداشت. مى خواهيد شما هم مسأله سقوط سيب را افسانه و ساختگى بدانيد آن چنان كه هوپ) HOP)دانشمند معروف تصور كرده است يا براى آن واقعيت قائل باشيد; در هر دو صورت اين را نمى توان انكار كرد كه كاشف قانون جاذبه عمومى نيوتن است.

اهميت اين قانون به قدرى است كه بعضى، قرن هفده را «قرن نيوتن» ناميده اند. نيوتن ساعت هاى طولانى در سكوت و انديشه فرو رفت، تا توانست اين قانون پيچيده را كشف كند و اين جمله را اثبات نمايد كه «هر دو جسم، يكديگر را به نسبت مستقيم جرم ها و به نسبت معكوس فاصله ها، جذب مى كنند».[2]

قرآن مجيد متجاوز از ده قرن قبل از نيوتن به اين حقيقت علمى در دو جاى قرآن[3] تصريح كرده و مى فرمايد:

(اللّهُ الّذى رَفَعَ السَّمواتِ بِغَيْرِ عَمَد تَرَوْنَها).