نهايت ناپذيرى قرآن زيادتر و افزون تر مى شود. مفسران عالى قدر كه با امكانات و تجهيزات علمى كافى قرآن را مطالعه كرده و بررسى مى نمايند هر روز حقايق تازه و شگفت انگيزترى از آن به دست مى آورند.

شايد يكى از علل اين خصيصه (نهايت ناپذيرى) علاوه بر آن چه گفته شد اين است كه، قرآن معجزه جاويدانى براى آيين ابدى و هميشگى است و كتابى كه داراى چنين موقعيتى است بايد آن چنان عميق و نامتناهى باشد كه در تمام اعصار، دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود از آن بهره مند شوند و بهره رسانى و نورافشانى آن به قشرى و جمعيتى و يا دوره و زمانى، مخصوص نباشد.

مردى از امام صادق(عليه السلام) پرسيد: چرا همواره قرآن تازه است و خواندن و مطالعه آن، نه تنها از طراوت آن نمى كاهد، بلكه بر تازگى هاى آن مى افزايد؟

امام صادق(عليه السلام) فرمود: نكته آن اين است كه، خداوند قرآن را براى عصر محدود و اشخاص معينى نفرستاده است از اين جهت آن در هر عصرى و نزد هر گروهى تازه و طراوت آن تا روز قيامت باقى است.[1]

امام با جمله خود: «قرآن تا روز قيامت طراوت و تازگى خود را حفظ خواهد كرد» به نهايت ناپذيرى آن از نظر زيبايى ظاهر و عمق معنا اشاره مى نمايد. از اين رو بايد در هر عصرى در انتظار كشف تازه اى از حقايق عالى قرآن بود.