نست، بلكه عوامل ديگرى مى تواند وجدان انسان را فريب دهد. قرآن درباره فريب خوردن وجدان و زيبا جلوه نمودن بسيارى از اعمال زشت، علاوه بر آيه مورد بحث (آيه 33) در آيات ديگرى نيز بحث نموده آن جا كه چنين مى فرمايد:

(أَفَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَناً فَإِنَّ اللّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشَاءُ وَيَهْدى مَنْ يَشَاءُ فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَرات إِنَّ اللّهَ عَلِيمٌ بِمَا يَصْنَعُونَ).[1]

«آيا كسى كه عمل زشت او براى او زيبا جلوه مى نمايد و آن را كردار زيبا مى پندارد، (مانند مرد مؤمنِ حقيقت بين و نيكوكار) است؟ خداوند هر كس را بخواهد گمراه و هر كسى را بخواهد هدايت مى كند.(براى اعراض آنان از راه حق) حسرت مخور، خداوند از اعمال آنها آگاه است».

خدا نكند روزى قاضى محكمه وجدان، از كار بيفتد كه ديگر پليدترين اعمال، رنگ ضرورت اجتماعى به خود مى گيرد: وقتى از ترومن پرسيدند كه، آيا وجدان شما از اين كه دو شهر بزرگ ژاپن را با بمب هاى اتمى بمباران كرديد و نفوس بى شمارى از بيماران و كودكان و پيران و... را به صورت توده خاكستر درآورديد ناراحت شد يا نه؟ وى در جواب گفت: نه! چرا؟ زيرا اين كار ضرورتى اجتماعى بود كه اگر اين كار صورت نمى گرفت جنگ ادامه پيدا مى كرد و بيش از اين تلفات مى داد و....

دقت كنيد چگونه وجدان خود را فريب و به وحشيانه ترين عمل، رنگ ضرورت اجتماعى مى دهد.

مشركان، ايمان و اعتقاد به خدا و حكومت پيامبران را مخالف مرام و اهداف