كارهاى خارق العاده آنان جداست و سرچشمه اى جز قدرت مطلقه خداوند ندارد.

2. گروهى هوس ران كه همه چيز و همه مقدسات را بازيچه افكار كودكانه قرار داده و از مشاهده معجزات هدفى جز سرگرمى و اتلاق وقت ندارند. چنين گروهى براى هوس رانى در هر لحظه بدون مطالعه معجزه مى خواهند چه بسا به اصطلاح «گز نكرده پاره مى كنند».

معجزاتى مى خواهند كه ذاتاً محال و ممتنع مى باشد و يا به قيمت نابودى آنان تمام مى شود; مثلاً گروهى از مشركان از پيامبران درخواست نمودند كه كارهاى زير را انجام دهد:

الف) در سرزمين مكه چشمه اى در آورد;

ب) باغى از نخل و تاك داشته باشد و در ميان آن نهر آب جارى گردد;

ج) سنگ هاى آسمان را بر سر آنها فرو ريزد;

د) خدا و فرشتگان را نشان دهد;

هـ) خانه اى از طلا داشته باشد;

ز) به آسمان برود و در برابر ديدگان آنها كتابى فرو آورد.[1]

ناگفته پيداست برخى از درخواست هاى آنان محال و نامعقول و قسمتى موجب نابودى آنان بوده و برخى ديگر مانند داشتن باغ و آب، معجزه محسوب نمى شد و از آن جا كه درخواست كنندگان، هدف صحيحى از درخواست خود نداشته هرگز بر پيامبر لازم نبود به درخواست آنان جامه عمل بپوشاند لذا در پاسخ آنان چنين گفت:

(...سُبْحَانَ رَبِّى هَلْ كُنْتُ إِلاّ بَشَراً رَسُولاً).[2]