صورتى كه كالايى جز دروغ و سرمايه اى غير از تزوير و هدفى جز رياست و حكومت بر مردم نداشتند.

براى شناسايى پيامبران واقعى از مدعيان قلابى، راه ها و نشانه هايى وجود دارد كه با آن مى توان صادق را از كاذب و «نبى» را از «متنبّى» باز شناخت:

يكى از آن راه ها اين است كه، مدعى نبوت داراى معجزه باشد; يعنى دست به كار خارق العاده اى بزند كه نوع بشر حتى نوابغ جهان نتوانند با آن به مبارزه و مقابله بپردازند.

هر انسانى با فطرت پاك و دست نخورده خود درمى يابد معجزه، گواه بر ارتباط آورنده آن با پروردگار است و خداوند اين قدرت را در اختيار كسى مى گذارد كه در ادعاى خود راستگو باشد; زيرا دادن اين قدرت به كسانى كه به دروغ ادعاى رسالت مى كنند، موجب گمراهى مردم مى شود و مخالف با هدفى است كه پيامبران آسمانى براى آن مبعوث شده اند و هرگز خدا چنين كارى را انجام نمى دهد و اسباب گمراهى بندگان خود را فراهم نمى سازد و البته مردم در برابر معجزه پيامبران سه دسته اند:

1. گروهى با واقع بينى و حقيقت جويى خاصى، به قدرت نمايى پيامبران مى نگرند و با ديدن گواه هاى استوار، به آورنده آن ايمان آورده و در پرتو عشق به حقيقت و آشنايى به واقعيت و اهميت معجزه، در برابر آن سر تسليم فرود آورده و به تصديق و ايمان برمى خيزند.

نخستين گروهى كه به حضرت موسى ايمان آوردند و با ديدن قدرت نمايى خارق العاده موسى(عليه السلام) سر به سجده نهادند، همان ساحران دربار فرعون بودند. عامل مهمى كه آنان را در برابر آن همه تهديدهاى فرعون به ايمان و تصديق واداشت، علاوه بر روح حقيقت جويى آشنايى كامل و عميق آنان به معجزه بود; زيرا خود آنان اهل فن بودند و به خوبى فهميدند كه حساب اين كار خارق العاده از