آن گاه مى گويد: مقصود از (أَمَرَ اللّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ); «خداوند امر به برقرارى آنها نموده است» هر دو نوع امر مى باشد. به اين بيان به فرمان خداوند ميان دليل و مدلول، و مقدمه و نتيجه، پيوند ناگسستنى برقرار است; مثلاً ميان دلايل توحيد و اثبات وجود صانع و هم چنين ميان مقدماتى كه گواهى بر نبوت پيامبر اسلام مى دهند و پيامبرى او به فرمان خدا، نوعى ارتباط و پيوند وجود دارد و اگر كسى با ديدن دلايل و نشانه هاى وجود خدا يا با مشاهده براهين نبوت پيامبر اسلام ايمان نياورد، عملاً پيوندى را كه خداوند ميان آن دو به وجود آورده است از هم گسسته است.

سپس براى اين كه آيه دستورها و فرمان هاى تشريعى را نيز شامل گردد مى گويد: تمام دستورهاى اسلام به دنبال يك سلسله مصالح و مفاسد است كه در مورد امر و نهى وجود دارد. كسانى كه به دستورهاى اسلام عمل مى كنند عملاً اين تلازم و پيوند را محترم مى شمارند، ولى افرادى كه بر خلاف دستور او رفتار مى نمايند، عملاً ميان اوامر و نواهى و مصالح و مفاسدى كه بر اين دو مترتب است، تفرقه مى اندازند.

در ادامه مى گويد: آيه درباره مشركان مكه نازل گرديده و آنها را از اين نظر مذمت مى كند كه فرمان هاى تكوينى و تشريعى خدا را ناديده مى گيرند; مثلاً با ديدن دلايل نبوت پيامبر، او را تكذيب و رابطه ميان دليل و مدلول را عملاً قطع مى كنند و درباره پيامبر كه از بستگان آنان است فرمان تشريعى خدا را درباره اقوام ناديده گرفته و ميان صله رحم و منافع آن، عملاً جدايى مى افكنند.[1]

اين گفتار خالى از ايراد نيست; زيرا اراده چنين معنايى از جمله(مَا أَمَرَ اللّهُ بِهِ أَنْ يُوصَل)بسيار بعيد است و اگر مقصود قرآن همين بود لازم بود اين حقيقت را