وَالأَرْضِ وَلكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِمَا كانُوا يَكْسِبُونَ).[1]

«اگر مردم جهان به خدا ايمان بياورند و از مخالفت دستورهاى او بپرهيزند درهاى بركت را از آسمان و زمين به روى آنان باز مى كنيم; ولى آنان دستورهاى الهى را ناديده گرفتند و سرانجام، آنها را به نتيجه اعمالشان دچار ساختيم».

مقدارى از اين مطلب(كه پيروى از فرمان هاى خدا نعمت و بركت و سعادت و خوشبختى را به دنبال دارد) براى ما مشهود و محسوس است; زيرا مردمى كه همه مرزهاى اخلاقى و حدود الهى را درهم بشكنند و در زندگى جز فساد و فحشا و ستم و ... چيزى را نشناسند، قطعاً به واكنش كردارهاى خود كه گسترش بيمارى، دشمنى، فساد نسل، جنگ هاى خونين و... گرفتار خواهند شد.

ولى قسمتى از اين مطلب كه چگونه اعمال نيك و كردارهاى خداپسندانه ملتى، گشودن درهاى رحمت و بركت از زمين به روى آنها را موجب مى گردد حقيقتى قرآنى است كه قرآن از آن خبر داده و ما بايد به آن ايمان بياوريم و ما با علم و دانش كوتاه خود به همه علل آن احاطه پيدا نكرده ايم تا درباره آن به داورى برخيزيم.

خلاصه، يكى از سنّت هاى قطعى الهى اين است كه سرانجامِ ملتى كه غرق در گناه و فساد باشد، نابودى است و چنين گروهى زود يا دير، در كام مرگ و فنا فرو رفته و جز نام، نشانى از آنها باقى نخواهد ماند و امروز كه بسيارى از ملل مغرب زمين غرق در عصيانگرى و فساد و فحشا هستند به چنين سرنوشتى دچار خواهند شد و دير يا زود با تمدن ماشينى خود ـ كه كمالات انسانى و عواطف بشرى و مراسم الهى را ناديده گرفته است ـ به خاك سپرده خواهند شد. مگر اين كه در برنامه خود