اگر درجه حرارت هوا از حد معينى بالا يا پايين رود، نابود مى شود و انسان مقتدر، از حركت و جنبش باز مى ماند. اين حقيقت را قرآن در آياتى يادآور شده و مى فرمايد:

(يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللّهِ وَاللّهُ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَميدُ).[1]

«اى مردم! شما نيازمندان درگاه خدا هستيد، و خدا بى نياز و شايسته ستايش است».

در حقيقت اگر بخواهيم واقعيت نيازمندى انسان را به صورت امرى محسوس بيان كنيم بايد بگوييم: انسان با تمام قدرت خود، بسان لامپ نيرومند پرفروغى است كه ديده ها را خيره مى سازد. اين نور خيره كننده هر چه باشد، از خود او نيست و هر لحظه از مركز مولد برق، به آن قوه و نيرو مى رسد و اگر يك لحظه جريان برق قطع گردد، فوراً خاموش شده و خودنمايى آن سپرى خواهد شد.

خلاصه بشر براى ادامه زندگى خود در آغوش طبيعت بايد از عوامل بى شمارى كمك گيرد و اگر اين كمك ها و امدادها به او نرسد، چراغ زندگى او به خاموشى گراييده از حركت و جنب و جوش مى افتد. اين از يك طرف.

از طرف ديگر، در اطراف وجود انسان عوامل نابوده كننده، فراوان است كه در هر لحظه، هستى و زندگى او را تهديد مى كنند: ميكرب هاى خطرناك و كشنده در آب آشاميدنى و هوا به قدرى زياد است كه اگر عوامل ضد ميكرب در خون او نباشد، بشر را فوراً از پاى درمى آورند. خداوند براى خنثى نمودن آثار اين دشمنان نامريى گلبول هاى سفيد را در خون آفريده كه همواره در جنگ هاى ميكربى خون شركت مى كنند و دشمنان انسان را از پاى درمى آورند.

گاهى در شبانه روز هزاران تن سنگ هاى آسمانى كره خاك را سنگباران مى كنند، حيات و زندگى بشر را به فنا و نابودى تهديد مى نمايند و دست آفرينش