همشأن برخى مردان نيستند و بالعكس.مردان مسلمان شريف واصيل كه از ملكات عالى انسانى وسجاياى اخلاقى ودانش وبينش وسيع برخوردارند بايد با زنانى پيمان زناشويى ببندند كه از نظر روحيات وسجاياى اخلاقى همشأن ومشابه آنان باشند. اين امر در باره زنان پاكدامن وپرهيزگار كه از فضايل اخلاقى وانديشه وبينش بلند برخوردارند نيز حكمفرماست.هدف عمده ازدواج، كه برقرارى سكونت وآرامش خاطر در طول زندگى است، جز با رعايت اين نكته تأمين نمى شود وتا يك نوع مشابهت اخلاقى ومحاكات روحى وجذبه روانى بر محيط زندگى سايه نگستراند پيوند زناشويى فاقد استوارى لازم خواهد بود.

با توجه به اين بيان، حقيقت خطاب الهى به پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) روشن مى شود كه فرمود:

«لَوْ لَمْ أَخْلُقْ عَلِيّاً لَما كانَ لِفاطِمَةَ ابْنَتِكَ كُفْوٌ عَلى وَجْهِ الأَرْضِ»[1]

اگر على را نمى آفريدم، براى دختر تو فاطمه هرگز در روى زمين همشأنى نبود.

به طور مسلّم مقصود از اين كفويت همشأنى مقامى وروحى است.

هزينه عقد وعروسى

تمام دارايى حضرت على (عليه السلام) در آن زمان منحصر به شمشير وزرهى بود كه مى توانست به وسيله آنها در راه خدا جهاد كند وشترى نيز داشت كه با آن در باغستانهاى مدينه كار مى كرد وخود را از ميهمانى انصار بى نياز مى ساخت.

پس از انجام خواستگارى ومراسم عقد وقت آن رسيد كه حضرت على (عليه السلام) براى همسر گرامى خود اثاثى تهيه كند وزندگى مشترك خود را با دختر پيامبر آغاز كند. پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) پذيرفت كه حضرت على (عليه السلام) زره خود را بفروشد وبه