در پايان اين قسمت، خطبه امام (عليه السلام) را در باره بُسر ياد آور مى شويم:

در تصرّف من جز كوفه جايى نيست وتنها اختيار قبض وبسط آن را دارم. اگر بنا باشد تو هم (اى كوفه) در گردبادهاى سياسى متزلزل شوى، خدا تو را زشت گرداند. به من خبر رسيد كه بُسر وارد يمن شده است. سوگند به خدا كه من گمان مى كنم به همين زودى ايشان بر شما مسلّط مى شوند، وبر شما فرمان مى رانند، زيرا آنان در باطل خويش با هم وحدت ويگانگى دارند ولى شما در راه حقّ خود با يكديگر اختلاف داريد. شما با پيشواى بر حقّ خود مخالفت مى كنيد وآنان پيشواى باطل خود را اطاعت مى نمايند. آنان امانت را به پيشواى خود باز مى گردانند وشما به به امانت امام خود خيانت مىورزيد. اگر يكى از شما را بر قدحى چوبى بگمارم مى ترسم بند آن را بربايد. بار خدايا! من از مردم كوفه بيزار ودلتنگ شده ام وايشان هم از من ملول وسير گشته اند; پس بهتر از آنان را به من عطا كن وبه جاى من شرّى را به آنان عوض ده.بار الها! دلهاى آنان را مانند نمك در آب ذوب كن. به خدا سوگند كه دوست داشتم در برابر همه شما هزار سوار از فرزندان فراس بن غنم در اختيار من بود.[1]

3ـ غارتگرى سفيان بن عوف

سفيان بن عوف غامدى از طرف معاويه مأمور شد كه در رأس لشگرى مجهّز وبى باك به سمت فرات حركت كند تا به شهرستان هيت كه در بالاى انبار قرار داشت برسد و از آنجا به سمت انبار برود واگر در مسير خود با مقاومتى روبرو شد بر آنان يورش برد وآنان را غارت كند واگر با مقاومتى روبرو نشد غارت كنان تا شهر انبار برود واگر در آنجا لشگرى را نديد تا به مدائن برود و از آنجا به شام باز گردد وزنهار كه به كوفه نزديك نشود.