ابله مى خواند ومعتقد بود كه تجربه سياسى كافى ندارند.

ابن ابى الحديد در اين مورد تحليل زيبايى دارد ومى نويسد:

وليد كانون خشمِ بر امام بود، زيرا پدر او در جنگ بدر به دست آن حضرت كشته شده بود ودر زمان حكومت عثمان خود او از دست امام تازيانه خورده بود. وى كه مدّتها بر سرزمين كوفه حكومت مى كرد، اكنون ميراث خود را در دست على مى ديد وطبعاً انديشه اى جز رويارويى با على در سر نداشت. معاويه، بر خلاف وليد، دور انديش بود، چه مقابله با امام را در جنگ صفّين تجربه كرده ودريافته بود كه اگر در آن جنگ به نيرنگ قرآن كردن بر نيزه متوسل نمى شد هرگز نمى توانست از چنگ على (عليه السلام) جان به سلامت ببرد واگر بار دوّم به مقابله بر مى خاست ممكن بود در شعله هاى جنگ بسوزد. از اين جهت، مصلحت مى ديد كه با ايجاد رعب وناامنى در قلمرو حكومت على به تضعيف او بپردازد وناتوانى امام را در زمينه اداره سرزمينهاى اسلامى ثابت كند.[1]

حركت بُسْر

بُسْر با سه هزار نفر از شام حركت كرد. وقتى به دير مروان رسيد چهارصد نفر از آنان بر اثر بيمارى مردند واو با دو هزار وششصد نفر راه حجاز را در پيش گرفت. او به هر آبادى كه مى رسيد شتران مردم را به زور مى گرفت وخود وسربازانش بر آنها سوار مى شدند تا به آبادى ديگر برسند، آن گاه آنها را رها مى كردند واز شتران آبادى بعد بهره مى گرفتند. بدين ترتيب اين راه طولانى را پيمودند تا وارد مدينه شدند. بُسْر، در بدو ورود به مدينه، فحّاشى وبدزبانى به مردم آنجا را آغاز كرد ومسئله قتل عثمان را پيش كشيد وگفت:

همه شما در قتل عثمان دست داشته ايد يا لااقل به سبب بى طرفى خود، او