اى مردمى كه بدنهايشان در كنار هم وگرايشهايشان مختلف است، سخنان شما سنگهاى سخت را نرم مى كند، ولى كارتان دشمنان را به طمع مى اندازد. در مجالس دور هم مى نشينيد ولاف وگزاف مى گوييد، ولى در وقت نبرد با دشمن مى گوييد:اى جنگ از ما دور شو.

«...أَيَّ دار بَعْدَ دارِكُمْ تَمْنَعُونَ؟وَ مَعَ أَيِّ إِمام بَعْدِي تُقاتِلُونَ؟ اَلْمَغْرُورُ وَاللّهِ مَنْ غَرَرْتُمُوهُ. وَ مَنْ فازَ بِكُمْ فَقَدْ فازَ وَاللّهِ بِالسَّهْمِ الأَخْيَبِ وَمَنْ رَمى بِكُمْ فَقَدْ رَمى بِأَفوَقِ ناصِل».

كدام خانه را بعد از خانه خود از تصرّف دشمن باز مى داريد؟ وبا كدام امام وامينى بعد از من نبرد مى كنيد؟به خدا سوگند، فريب خورده كسى است كه شما او را فريب داده ايد. آن كس كه به وسيله شما كارى را صورت دهد، به خدا سوگند كه جز نوميدى چيزى نصيب او نمى شود وكسى كه به وسيله شما تير اندازد همانا با تير سرشكسته وبى پيكان تيراندازى كرده است.

ودر پايان خطبه مى فرمايد:

«اَلْقَومُ رِجالٌ أَمْثالُكُمْ. أقَولاً بِغَيْرِ عِلْم؟وَ غَفْلَةً مِنْ غَيْرِوَرع؟ وَطَمَعاً في غَيْرِ حَقّ؟![1]

شاميان مردانى چون شما هستند. آيا صحيح است گفتار بدون اعتقاد؟ وغفلت از خدا در عين بى تقوايى ؟ آيا در غير حق طمع مىورزيد؟

عقيل، برادر امام (عليه السلام)، از حمله ناجوانمردانه ضحّاك آگاه شد واز مكّه نامه اى به عنوان همدردى به وى نگاشت ودر پايان نامه درخواست كرد كه اگر امام اجازه دهد با فرزندانش به عراق بيايد ودر غم وشادى برادر شريك باشد، زيرا او دوست ندارد كه پس از آن حضرت زنده بماند. امام (عليه السلام) در پاسخ نامه برادر، كه از نامه هاى تاريخى آن حضرت است، وضع قريش وستم پيشگى آنان را نسبت