ميان آنان بالا گرفته است. او نامه را به وسيله مسافرى به شام فرستاد.معاويه نامه را خواند واز هر دو برادر كه يكى حاضر وديگرى غايب بود، تشكّر كرد.[1]

معاويه زمينه را براى ايجاد ناامنى ويغماگرى وقتل شيعيان امام (عليه السلام) مناسب ديد واز اين جهت با اعزام گروههايى به مناطق حجاز ويمن وعراق به جنگ روانى دست زد وبا ايجاد اغتشاش وقتل افراد بيگناه وغارت اموال زنان وبيچارگان، نه تنها امام را از انديشه تسخير مجدّد شام باز مى داشت، بلكه عملاً مى خواست ثابت كند كه حكومت مركزى قادر به حراست مرزهاى خود نيست.

اين سياست، كه بحق سياستى شيطانى بود، اثر خود را كرد. معاويه با اعزام سنگدلانى به قلمرو حكومت على (عليه السلام) هزاران تن را را به قتل رسانيد. اين ياغيان مهاجم حتى به كودكان وزنان نيز رحم نمى كردند وچنانكه خواهد آمد دو كودك عبيد اللّه بن عبّاس را در برابر چشم مردم سربريدند.

اين برگ از تاريخ حكومت امام (عليه السلام) بسيار دردآلود واندوهبار است. البتّه اين بدان معنانيست كه على (عليه السلام) كفايت وتدبير سياسى براى نابود كردن دشمن نداشت، بلكه آنچه در اختيار آن حضرت بود تنها مشتى مردم فضول وبهانه گير وراحت طلب وبدتر از همه دهن بين بودند واز اين رو، امام (عليه السلام)نتوانست به اهداف عالى خود دست يابد.تاريخ، شرح اين هجومهاى وحشيانه رابه دقّت نگاشته است وما در اينجا تصويرى روشن از اين هجومها را ترسيم مى كنيم تا ميزان تعهّد معاويه نسبت به اصول اسلام ومبانى انسانى روشن شود.

1ـ غارتگرى ضحّاك بن قيس

به معاويه گزارش رسيد كه اميرمؤمنان آماده حركت به سوى شام است تا بار ديگر نبرد را از سر گيرد. معاويه نامه اى در اين باره نوشت وكارگزاران خود را به تمام