شد تا از جريان به طور صحيح آگاه گردد، بر خلاف تمام اصول اسلامى وانسانى، او را كشتند. قتل سفير امام بسيار بر تأثّر آن حضرت افزود. در اين موقع گروهى به حضور امام رسيدند وگفتند:آيا صحيح است كه با وجود چنين خطرى كه پشت گوش ما وجود دارد به سوى شام برويم وزنان وفرزندان خود را در ميان آنان بگذاريم؟

تصميم بر تنبيه قاتلان عبداللّه

وحشت ورعبى كه قتل عبداللّه در ميان مردم ايجاد كردامام (عليه السلام) را بر آن داشت كه ريشه جهالت وشقاوت را بركند. از اين جهت مصمّم شد كه به سوى حروراء يا نهروان حركت كند. به هنگام حركت، يكى از ياران او كه در علم نجوم سرآمد روزگار بود على (عليه السلام)را از حركت در آن ساعت بازداشت وگفت:اگر در اين ساعت از روز حركت كنى آسيب شديدى به تو مى رسد. امام (عليه السلام) به سخن او اعتنا نكر دواز به كارگيرى علم نجوم در كشف اين مسائل انتقاد كرد وفرمود:

از نجوم به عنوان راهنما در تاريكيهاى بيابان و دريا بايد استفاده كرد. از قضا در اين سفر امام (عليه السلام) به پيروزى عظيمى دست يافت.امام مقدارى از كوفه دور شده بود كه يكى از ياران او دوان دوان به سوى او آمد وگفت:اى اميرمؤمنان، بشارت بده كه گروه خوارج ازحركت شما آگاه شدند وپا به فرار گذاشته، از نهر عبور كرده اند.

امام (عليه السلام) فرمود: تو با ديدگان خود ديدى كه از آب عبور كردند؟ گفت: آرى. امام او را سه بار سوگند داد واو در هر سه بار سوگند ياد كرد كه با چشم خود عبور خوارج راا زآب وپل مشاهده كرده است. امام (عليه السلام) فرمود:

«وَاللّهِ ما عَبَرُوهُ وَ لَنْ يَعْبَرُوهُ وَ إِنَّ مَضارِعَهُمْ دُونَ النُطْفَةِ والّذي خَلَقَ الحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَنْ يَبْلُغُوا الأَثْلاثَ ولا قَصْرَ بَوازِنَ».[1]