زقطره، ماهى پيدا نمى شود هرگز *** محيط گشت، از آن نهنگ خواهد خاست

زگندمى نتوان پخت نان وقوت نمود *** چو گشت خرمن وخروار وقت برگ ونواست

زفرد فرد محال است كارهاى بزرگ *** ولى ز جمع توان خواست هرچه خواهى خواست

بلى چو مورچگان را وفاق دست دهد *** به قول شيخ، هژبرِ ژيان اسير وفناست

نه تنها بايد از نيروهاى مادى در پيشبرد اهداف كمك خواست بلكه بايد از قدرت فكرى ومعنوى افراد در رفع مشكلات اجتماعى وبرنامه ريزيهاى صحيح استمداد جست واز طريق مشاوره وتبادل نظر راه وچاه را روشن ساخت وبر كوههايى از مشكلات فايق آمد. از اين جهت، در برنامه هاى اصيل وارزنده آيين اسلام، اهميت موضوع مذاكره ومشاوره در امور اجتماعى به خوبى به چشم مى خورد وقرآن كريم كسانى را حقجو وواقع بين معرفى مى كند كه اساس كارهاى آنان را مشاوره وتبادل نظر تشكيل دهد:

(وَ الّذينَ اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمْ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَمْرُهُمْ شُورى بَيْنَهُمْ وَ مِمّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ).(شورى:38)

كسانى كه به نداى پروردگار خود پاسخ گفتند ونماز را برپا مى دارند وامور خود را با مشورت در ميان خويش انجام مى دهند واز آنچه كه روزىِ آنان كرده ايم انفاق مى كنند.

اتّحاد وپيوند برادرى

اخوت اسلامى از اصول اجتماعىِ آيين اسلام است. پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) به