حتى اجازه نمى دهد بدون اخطار قبلى به دشمن يورش برده شود، هرچندنشانه هاى خيانت از رفتار وگفتار او نمايان باشد.

امام (عليه السلام) در صفّين ازاين اصل هم گامى فراتر نهاد. زيرا در حالى كه ميان او ومعاويه پيمانى از قبيل پيمان عدم تعرّض وجود نداشت وفقط احترام ماههاى حرام بود كه سبب شد طرفين از تعرّض دست بردارند وفضاى صفّين چندى روى آرامش ببيند، مع الوصف، براى اينكه مبادا شاميان تصوّر كنند كه اين آرامش پس از سپرى گشتن ماه محرّم باز به قوّت خود باقى است، مرثد بن حارث را فرمان داد كه درآخرين روز محرم به هنگام غروب خورشيد در برابر سپاه شام قرار گيرد وبا صداى رسا فرياد كند وبگويد:

اى اهل شام، امير مؤمنان(عليه السلام) مى گويد: من به شما مهلت دادم ودر امر جنگ صبر كردم تا به حق بازگرديد وبر شما از كتاب خدا دليل آوردم وشما را به سوى آن دعوت كردم، ولى ازطغيان دورى نجستيد وحق را پاسخ نگفتيد. در چنين شرايطى من هر نوع امان را به صورت متقابل برداشتم، كه خداوند خائنان را دوست نمى دارد.[1]

پيام امام (عليه السلام) كه به وسيله مرثد در سپاه معاويه طنين افكند، مايه جنب وجوش در سپاه طرفين شد وهر دو گروه به آرايش سپاهيان پرداختند وفرماندهان جناحها معيّن شدند. امام (عليه السلام) سپاه خود را به صورت زير آرايش داد:

براى فرماندهى كلّ سواره نظام عمّار ياسر وبراى فرماندهى كلّ پياده نظام عبد اللّه بن بديل خزاعى تعيين شدند وپرچم كلّ سپاه به دست هاشم بن عتبه سپرده شد. سپس امام (عليه السلام) به تقسيم سپاه به صورت ميمنه وميسره وقلب پرداخت.يمنيها را در بخش راست سپاه وتيره هاى مختلف از قبيله ربيعه را در سمت چپ وشجاعان