قتل عثمان متهم مى سازد.

امام فرمود: به خدا سوگند كه او در اين گفتار دروغگوست. من هرگز او را نكشته ام.

نمايندگان به سوى معاويه بازگشتند وسخن امام (عليه السلام) را به او باز گفتند.

معاويه: او مباشر قتل عثمان نبوده، ولى فرمان داده ومردم را بر قتل او تحريك كرده است.

امام (عليه السلام)، پس از آگاهى از سخن معاويه، مجدداً هر نوع مداخله خود را در قتل خليفه تكذيب كرد.

معاويه، پس از آگاهى از تكذيب همه جانبه امام، مطلب ديگرى مطرح كرد وگفت: اگر چنين است، قاتلان عثمان را به ما تحويل دهد يا دست ما را در دستگيرى آنان باز بگذارد.

امام در پاسخ فرمود: يك چنين قتلى، چون به عمد نبوده، داراى قصاص نيست. زيرا قاتلان قرآن را بر جواز قتل او دليل گرفتند وآن را تأويل كردند وميان آنان وخليفه اختلاف روى داد وخليفه در حال قدرت كشته شد.(وبر فرض ناصواب بودن عمل، چنين قتلى داراى قصاص نيست).

وقتى نمايندگان امام، استدلال فقهى آن حضرت را (كه خود در باب قضاء از جمله اصول است) براى معاويه نقل كردند او خود را محكوم ديد، لذا سخن را از جاى ديگر آغاز كرد وگفت:

چرا على خلافت را بدون مشورت با ما وكسانى كه در اينجا هستند براى خود برگزيد وآن را از ما سلب كرد؟

امام (عليه السلام) در پاسخ فرمود: مردم پيرو مهاجران وانصار هستند وآنان زبان گوياى ديگر مسلمانانِ متفرّق در بلادند. آنان با كمال ميل ورضا وصميميت با من بيعت كردند ومن هرگز به امثال معاويه اجازه نمى دهم كه بر امّت اسلامى حكومت