معاويه پيام مى فرستاد كه اگر خواهان نبرد است خود شخصاً گام به ميدان نهد تا با هم به نبرد بپردازند ومايه خونريزى ديگران نگردد، ولى او هرگز اجابت نمى كرد. تا اينكه در نيمه يكى از شبها، سپاه معاويه به سرعت عقب نشينى كرد ودر يك سرزمين وسيع در كنار شريعه فرات فرود آمد وآب را به روى جلوداران سپاه امام (عليه السلام) بست.[1]

حركت معاويه به سوى صفّين

به معاويه گزارش رسيد كه على (عليه السلام) در سرزمين رقّه پلى بر رودخانه فرات بست وخود وسپاه انبوهش از آن عبور كردند. معاويه، كه قبلاً مردم شام را با خود هماهنگ كرده بود، بر منبر رفت وحركت امام را با رزم آوران بصره وكوفه به اطلاع شاميان رساند و آنان را بر حركت ودفاع از جان وفرزند خود بيش از حد تشويق وتحريك كرد. پس از سخنرانى معاويه، افراد ديگرى كه قبلاً براى اين كار آموزش ديده بودند، به تأييد معاويه برخاستند. سرانجام معاويه باكليه كسانى كه توان رزمى داشتند حركت كرد[2] ودر پشت جلوداران سپاه خود، كه ابو الأعور آنان را فرماندهى مى كرد، فرود آمد وآنجا را اردوگاه خود قرار داد وبه نقلى چهل هزار تن را مأمور كرد تا از نزديك شدن سربازان امام به فرات جلوگيرى كنند.[3]

ورود امام(عليه السلام) به سرزمين صفّين

چيزى نگذشت كه امام (عليه السلام) با سپاهى گران وارد صفين شد وبه طلايع