بلندى افتاد كه در پشت نهر قرار داشت، اين آيه را خواند:(وَالنَّخْلَ باسِقات لَها طَلْعٌ نَضِيدٌ) [1] (=به وسيله آبى كه از آسمان فرو فرستاديم نخلهاى بلندى رويانيديم كه داراى شكوفه هاى منظم ودرهم پيچيده است). با اسب خود از نهر عبور كرد ودر كنار معبدى متعلق به يهود به استراحت پرداخت.[2]

عبور امام (عليه السلام) از سرزمين كربلا

امام (عليه السلام) در مسير خود از كوفه به صفّين از سرزمين كربلا عبور كرد. هرثمة بن سليم مى گويد:

امام در سرزمين كربلا فرود آمد وبا ما نماز گزارد. وقتى سلام نماز را گفت، مقدارى از خاك آن را برداشت وبوييد وگفت:(=خوشا به حالت اى تربت كربلا كه گروهى از تو محشور مى شوند وبدون حساب وارد بهشت مى گردند.) آن گاه با دست خود به اين نقطه وآن نقطه اشاره كرد وگفت:اينجا وآنجا.

سعيد بن وهب مى گويد: گفتم مقصود شما چيست؟فرمود: خانواده گرانقدرى در اين سرزمين فرود مى آيند. واى بر آنان از شما، واى بر شما از آنان، گفتيم: مقصود چيست؟گفت: واى بر آنان از شما كه آنان را مى كشيد; واى بر شما از آنان كه شما را به سبب قتل آنان وارد آتش مى كنند.[3]

حسن بن كثير از پدر خود نقل كرده كه امام (عليه السلام) در سرزمين كربلا ايستاد وگفت: «ذاتُ كَرْب وَ بَلاء»(=سرزمين غم وبلاست.) آن گاه به دست خود به نقطه خاصى اشاره كرد وگفت: اينجا بار انداز آنان وخوابگاه مركبهايشان است.سپس به نقطه اى ديگر اشاره كرد وگفت:اين نقطه قتلگاه آنان است.

هرثمه، راوى نخست، مى گويد: جنگ صفّين به پايان رسيد ومن به محل زندگى خود بازگشتم وگزارش امام (عليه السلام) را در سرزمين كربلا به همسر خود كه شيعه امام بود گفتم وافزودم كه: چگونه امام بر غيب دست يافته است؟ همسرم گفت: