فصل پانزدهم

حركت حضرت على(عليه السلام) به سوى ميدان صفّين

اردوگاه نخيله در كوفه از انبوه مجاهدان داوطلب موج مى زد وهمگى، جان بر كف، منتظر فرمان حركت بودند. سرانجام امام (عليه السلام) در روز چهارشنبه پنجم ماه شوّال سال سى وشش هجرى وارد اردوگاه شد ورو به سپاهيان كرد وفرمود:

سپاس خداى را هر بار كه شب آيد وجهان تاريك گردد. ستايش خداى را هر وقت كه ستاره اى در آيد يا پنهان شود. سپاس خداى را كه نعمتهاى او را پايان وبخششهاى او را برابرى وپاداش نيست.

هان اى مردم، طلايه داران سپاه خود را قبلاً اعزام كرده ام[1] وبه آنان فرمان داده ام كه در كنار فرات درنگ كنند تا فرمان من به آنان برسد. هم اكنون وقت آن رسيده است كه از آب عبور كنيم وبه سوى گروهى از شما مسلمانان برويم كه در اطراف دجله زندگى مى كنند وآنان را همراه شما به سوى دشمن حركت دهيم تا امدادگر شما باشند.[2]

عقبة بن خالد [3] را بر فرماندارى كوفه برگزيده ام. خود وشما را ترك نكردم (تفاوتى ميان خود وشما قائل نشدم). مبادا كسى از حركت باز ماند. به مالك بن حبيب يربوعى دستور داده ام كه متخلّفان وعقب ماندگان را رها نكند، مگر