در صورت نخست نمى توان گفت كه حضرت على (عليه السلام) علم قطعى به سلامت وبقاى خود داشت، زيرا براى كسانى كه از نظر ايمان واعتقاد در مرتبه اى نازل قرار دارند هرگز از گفتار پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) جزم ويقين به صحّت گفتار او حاصل نمى شود واگر هم در بستر وى بخوابند دچار نگرانى وتشويش فراوان خواهند بود.

ولى اگر حضرت على (عليه السلام) از نظر ايمان در درجه اى عالى قرار داشت وصحت گفتار پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در دل او چون نور خورشيد روشن بود، در اين صورت براى حضرت على (عليه السلام) فضيلت بالاترى اثبات كرده ايم.زيراهرگاه ايمان فردى به مرتبه اى برسد كه آنچه را از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مى شنود چنان صحيح وصادق بينگارد كه براى او با روز روشن فرق نكند واگر پيامبر به او بگويد كه اگر در بستر وى بخوابد آسيبى به او نخواهد رسيد با قلبى چنان آرام در بستر او بيارمد كه سر سوزنى احتمال خطر ندهد، با چنين فضيلتى قطعاً چيزى برابرى نمى كند.

اكنون صفحات تاريخ را ورق بزنيم.

تاكنون بحث ما بر اين فرض بود كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به حضرت على (عليه السلام) گفته است كه كشته نخواهد شد، ولى اگر به تاريخ رجوع كنيم خواهيم ديد كه مطلب چنان نيست كه پيروان حاجظ وابن تيميه گمان كرده اند وهمه مورخان حادثه را آنگونه كه اين دو نوشته اند ضبط نكرده اند.

مؤلف طبقات كبرا [1] واقعه هجرت را به طور مشروح نوشته است وهرگز از آن جمله اى كه جاحظ آن را دستاويز خود قرار داده(كه پيامبر به على گفت: در خوابگاه من بخواب وآسيبى به تو نخواهد رسيد) يادى نكرده است.

نه تنها او بلكه مقريزى، مورخ معروف قرن نهم [2]، نيز در كتاب مشهور امتاع