علت اينكه امام (عليه السلام) نخست با مهاجران وانصار به مشورت پرداخت اين بود كه آنان پايه گذاران حكومت او ومورد توجه عموم مسلمانان بودند وبدون جلب تمايل آنان، جلب نظر عراقيان نيز امكان نداشت.

سخنرانى امام (عليه السلام)

امام (عليه السلام) پس از پيشنهاد سهل، جلسه مشورتى خصوصى را به مجلس بزرگى تبديل كرد ودر ميان جمعيت انبوهى كه اكثر مردم در آن شركت كرده بودند بر فراز منبر رفت وبا صدايى رسا فرمود:

«سِيرُوا إِلى أَعْداءِ اللّهِ، سِيرُوا إِلى أَعْداءِ السٌّنَنِ وَ الْقُرْآنِ، سِيرُوا إِلَى بَقِيَّةِ الأَحْزابِ، قَتَلَةِ الْمُهاجِرينَ وَالأَنْصارِ».

به سوى دشمنان خدا حركت كنيد، به سوى دشمنان قرآن وسنتهاى پيامبر، به سوى باقيمانده«احزاب» وقاتلان مهاجران وانصار.

در اين هنگام مردى از قبيله بنى فزار به نام اربد برخاست وگفت:

مى خواهى ما را به سوى شام روانه سازى تا با برادران خود نبرد كنيم، همان طور كه ما را روانه بصره كردى وبا برادران بصرى نبرد كرديم؟ نه، به خدا سوگند چنين كارى را انجام نمى دهيم.

در اين وقت، مالك اشتر برخاست وگفت: اين شخص كيست؟تا اين سخن از دهان اشتر در آمد گردنها به سوى آن شخص متوجه شد و او از ترس هجوم مردم پا به فرار نهاد وبه بازار مال فروشان پناهنده شد. مردم خشمگين سيل آسا به تعقيب او پرداختند واو را با مشت ولگد ودسته شمشير آن قدر زدند كه سرانجام مرد. چون خبر مرگ او به امام (عليه السلام) رسيد، سبب ناراحتى او شد، زيرا پاسخ گستاخى او اين نبود كه به صورت فجيعى كشته شود. عدل اسلامى ايجاب مى كرد كه از قاتل او تحقيقى به عمل آيد ونتيجه تحقيق اين شد كه او به وسيله قبيله «هَمْدان» وگروهى از