فصل چهاردهم

آمادگى سپاه امام(عليه السلام) براى جنگ صفّين

پيشتازان سپاه امام (عليه السلام) در اردوگاه نخيله

سياست دفع الوقت فرزند ابوسفيان به پايان رسيد ونتيجه اى كه از ارسال نامه ها واعزام شخصيتها مى خواست بگيرد گرفت. در اين مدّت بر قدرت رزمى خود افزود وجاسوسان خود را به اطراف واكناف فرستاد تا برخى از استانداران امام (عليه السلام) را بفريبد ودر ميان فرماندهان سپاه وى ايجاد شكاف كند.

امام (عليه السلام) در 25 ذى الحجّه سال 35 هجرى، علاوه بر خلافت منصوص از رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)، به خلافت ظاهرى رسيد.[1]وعموم مهاجرين وانصار دست او را به عنوان خليفه مسلمين فشردند. او از نخستين روزهاى خلافت خود، به وسيله قاصدى به نام سبره جهمى معاويه را به اطاعت از حكومت مركزى دعوت كرد، ولى از او جز خودخواهى و خود محورى وتهديد وارعاب وارسال نامه وايراد تهمت واعزام اشخاص ودر نتيجه معطل كردن على (عليه السلام)چيزى نديد. اكنون وقت آن رسيده بود كه امام (عليه السلام) پس از دادن پاسخ به نامه معاويه، كه به وسيله ابومسلم خولانى فرستاده بود، قاطعانه وارد كار شود وريشه اين شجره خبيثه را از بيخ وبن بر كند. از اين جهت، در اوايل ماه شوّال سال 36 تصميم بر اعزام نيرو گرفت وقبلاً از مهاجران وانصار دعوت كرد وبه حكم آيه (وَشاوِرْهُمْ فِي الأَمْرِ)، به بزرگان ايشان كه با امام از مدينه كوچ كرده وملازم ركاب او بودند، چنين فرمود: