«فرقيسيا»[1] كه بر ساحل فرات قرار داشت پناهنده شد.

اگر جرير تا آن زمان مرتكب جرمى نشده بود تقصير او قابل بخشش بود، ولى از آن به بعد كار او بر خلاف اصول بود، زيرا ترك جوار امام وزندگى در نقطه اى دور، عملاً اعتراض به حكومت امام (عليه السلام) بود.گذشته ازا ين به سبب كناره گيرى جرير، تعصّبات قبيله اى كار خود را كرد واز قبيله جرير عده اندكى (فقط نوزده نفر) به نام «قسر» كه تيره اى از بجيله بودند درركاب امام به سوى صفّين حركت كردند; هرچند از برخى از شاخه هاى بجيله به نام «اخمس» هفتصد نفر شركت داشتند.

عمل جرير يك نوع ياغيگرى وخروج بر حكومت حقّه بود وامام (عليه السلام) براى اينكه ريشه اين كارها را بسوزاند خانه جرير وهمفكر او ثوير بن عامر را ويران كرد تا براى ديگران درس عبرت باشد.[2]

نامه هاى معاويه به شخصيتهاى اسلامى

معاويه پيش از آنكه به سوى صفّين حركت كند به عمرو عاص گفت: مى خواهم با سه نفر مكاتبه كنم وآنها را بر ضدّعلى (عليه السلام)بشورانم. اين سه نفر عبارتند از عبد اللّه بن عمر، سعد بن وقّاص، محمّد بن مسلمه.

مشاور معاويه نظر او را نپذيرفت وگفت: اين سه نفر از سه حالت برون نيستند; يا هوادار على هستند كه در اين صورت نامه تو مايه استوارى آنان در راه على مى شود، يا هوادار عثمان هستند كه در اين صورت چيزى بر استوارى آنان نمى افزايد، واگر از افراد بى طرف باشند هرگز تو در نظر آنان موثقتر از على نيستى ودرنتيجه نامه تو تأثيرى بر ايشان نخواهد گذاشت.[3]