معاويه آگاه گردد ودر نتيجه معاويه در طىّ اين مدّت شاميان را تا دندان مسلّح كرد وهمگان را براى نبرد با امام آماده ساخت ومسئله غافلگيرى دشمن از ميان رفت.

هرگز دليل قاطعى در دست نيست كه جرير خيانت كرده باشد، ولى به طور مسلّم تقصير يا قصور او در روند تاريخ اسلام مؤثر افتاد واستمرار حيات منحوس قاسطين تا حدّى مرهون اشتباه مأمور امام (عليه السلام) بود.

البته امام (عليه السلام) در مدّت اقامت خود در كوفه كارهايى صورت داد وزمامداران واستاندارانى را عزل وافراد صالح وخدمتگزار را بر كارها نصب كرد ونمى توان علّت اقامت على (عليه السلام) را در اين مدّت به حساب تأخير جرير گذارد، بالأخص كه امام پس از اقامتى در كوفه، جرير را از استاندارى همدان به كوفه فرا خواند وچنان مأموريت خطيرى را به او سپرد.

يكى از مشكلات امام (عليه السلام) در اين مدّت، مراجعه دلاوران وجوانانى بود كه آماده نبرد با دشمن بودند واز او درخواست حركت وخروج به مرزهاى شام مى كردند.ولى از آنجا كه امام از خونريزى پرهيز داشت ومى خواست بدون برخورد نظامى ماجرا فيصله يابد، با حركت آنان موافقت نمى كرد وبه آنان چنين مى فرمود:

صدور فرمان آماده باش، در حالى كه نماينده من جرير در شام است، درهاى صلح را به روى مردم شام مى بندد واگر نيّت خيرى داشته باشند از ميان مى رود. من براى جرير نامه نوشته ام ومدّت اقامت او را محدود ساخته ام. اگر تأخير كند يا فريب خورده، يا با امام خود مخالفت كرده است. من ترجيح مى دهم كه در اين كار قدرى تأنّى كنم، ولى اين كار مانع از آن نيست كه افراد به تدريج آماده شوند تا در موقع اعلام حركت، وقفه اى در كار نباشد.[1]