است، مهاجران وانصار با او بيعت كرده اند وآنان حاكمان بر مردم هستند، واگر على او را نكشته است چرا معاويه راتصديق مى كنى؟ درخواست مى كنم كه خود وبستگان خود را در دام هلاكت مَيانداز. واگر مى ترسى كه جرير به مقامى برسد، تو نيز مى توانى به سوى على بروى وبا قوم خود ومردم شام با او بيعت كنى.

ولى خير خواهى آن مرد اَزْدى مؤثّر نيفتاد وشرحبيل به دعوت معاويه پاسخ مثبت گفت وراهى شد.[1]

استمداد معاويه از شيوخ قبايل وزاهدان ساده لوح

در اجتماعات قبيله اى دست شيخ قبيله در تصميم گيرى كاملاً باز است وتمايل او به يك طرف، موجب تمايل تمام افراد قبيله با تيره اى از آن مى گردد ودر حقيقت رأى واحد او جانشين آراء ونظرها مى شود، بالأخص اگر رئيس از قداست ظاهرى برخوردار باشد.

معاويه در بسيج كردن مردم بومى شام ومهاجران يمنى كه در آنجا سكنى گزيده بودند، به جلب تمايل چنين افرادى نياز داشت وعقل منفصل او، عمرو عاص، نيز او را به اين كار وادار كرد ودر اين ميان شرحبيل يمنى [2] مقيم حمص شام واجد هر دو شرط بود.هم مقدّس مآب بود وهم بزرگ يمنيهاى مهاجر به شمار مى رفت وبا جلب نظر او تحوّلى در افكار عمومى نسبت به امام (عليه السلام) پديد مى آمد.

از اين جهت، معاويه نامه اى به وى نگاشت واو را به شام دعوت كرد[3]