وفرصت طلبان را از انديشه مخالفت نوميد ساخت. شيخ مفيد متن همه نامه ها را در كتاب خود[1] به صورت كامل آورده، ولى طبرى از ميان نامه ها فقط متن بسيار كوتاهى از نامه امام (عليه السلام) به مردم كوفه را در تاريخ خود منعكس كرده است وچون وى در اين بخش از كتاب خود به نوشته هاى سيف بن عمر اعتماد كرده غالباً حقّ مطلب را ادا ننموده از كنار مطالب حسّاس به سادگى گذشته است.

در نامه اى كه امام (طبق نقل طبرى) به مردم كوفه نوشته روز برخورد نظامى را نيمه جمادى الآخر سال سى وشش هجرى ومحلّ درگيرى را نقطه اى به نام «خريبه» ذكر كرده است.

بارى، سرانجام امام (عليه السلام) در روز دوشنبه خريبه را به عزم بصره ترك گفت ووقتى به مسجد بصره رسيد، در آنجا دو ركعت نماز گزارد وسپس يكسره به سوى خانه عبد اللّه بن خلف خزاعى، كه بزرگترين خانه در بصره بود واز عايشه در آنجا حراست مى شد، رفت. عبد اللّه در عصر خلافت عمر كاتب ديوان بصره بود وچنان كه گذشت، او وبرادرش عثمان در نبرد جمل كشته شدند. برخى مى گويند وى عهد رسالت را درك كرده ورسول گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) را ديده بوده است.[2] هرچند اين مطلب ثابت نيست.

وقتى على (عليه السلام) وارد خانه عبد اللّه شد، زن او صفيّه دختر حارث بن طلحة بن ابى طلحه مشغول گريه وزارى بود. همسر عبد اللّه به امام (عليه السلام)اهانت كرد واو را «قاتلُ الأَحِبَّه» و«مُفرِّق الجمع» ناميد، ولى امام پاسخى به او نگفت.سپس به اتاق عايشه وارد شد وبر او سلام كرد ودر كنار او نشست واهانت صفيّه را ياد آور شد. حتى به هنگام خروج امام از خانه نيز، صفيه اهانت خود را تكرار كرد كه در آن هنگام ياران امام(عليه السلام)تحمّل خود را از دست دادند وهمسر عبد اللّه را تهديد كردند. امام آنان را از هر نوع تعرّض بازداشت وگفت: هرگز از