فرض صحّت اين داستان، توبه طلحه، به حكم قرآن كريم، بى فايده است:

(وَلَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ حَتّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّي تُبْتُ الآنَ وَ لاَ الّذينَ يَمُوتُونَ وَهُمْ كُفّارٌ أُولئِكَ أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذاباً أَلِيماً).(النساء:16)

توبه كسانى كه كارهاى زشت انجام مى دهند وسپس به هنگام مرگ مى گويند توبه كردم، پذيرفته نيست وچنين است توبه كسانى كه مى ميرند در حالى كه كافرند; براى آنان عذاب دردناك آماده كرده ايم.

گذشته از اين، مگر تنها بيعت با امام (عليه السلام) مى توانست گناهان او را شستشو دهد؟ وى، با همكارى زبير وامّ المؤمنين، سبب ريخته شدن خونهاى زيادى در بصره ودر ميدان نبرد شدند وحتى گروهى به فرمان آنها همچون گوسفند ذبح شدند. اين نوع تلاشهاى بى مايه نتيجه پيشداورى در باره صحابه رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) است كه مى خواهند همه را عادل معرّفى كنند.

سقوط بصره، ارسال نامه ها واعزام عايشه به مدينه

احتمال برخورد نظامى ميان سپاهيان امام (عليه السلام) وپيمان شكنان بصره، به وسيله كاروانهاى بازرگانى كه پيوسته در بيابانهاى عراق وحجاز وشام در رفت وآمد بودند، در سرزمينهاى اسلامى منتشر شد ومسلمانان واقليّتى از هواداران عثمان در انتظار خبر وقايع بودند وهر نوع گزارش از شكست وپيروزى براى هر يك از طرفين سرنوشت ساز بود. از اين جهت، امام (عليه السلام) پس از صدور دستور تدفين كشتگان وگردش در ميدان نبرد وامر به انتقال برخى از اسيران، به خيمه خود بازگشت ودبير خود عبد اللّه بن ابى رافع را به حضور طلبيد ونامه هايى را املاء كرد ودبير امام نيز همه را به رشته تحرير در آورد. طرف خطاب نامه ها مردم مدينه وكوفه، دو منطقه حساس از جهان اسلام در آن روز بود. در ضمن، نامه اى نيز به خواهر خود امّ هانى دختر ابوطالب نوشت. امام (عليه السلام) با نگارش اين نامه ها دوستان را خوشحال