لا تَحْكُمْ لَهُما ما أَبْرَما وَأَرِهُمَا المَساءَةَ فِيما أَمَّلا وعَمِلا. وَلَقَدِ اسْتَثَبْتُهُما قَبْلَ الْقِتالِ، وَ اسْتَأْنَيْتُ بِهِما أَمامَ الْوِقاعِ فَغَمَطَا النِّعْمَةَ وَردّا العافِيَة».[1]

پروردگارا، طلحه و زبير پيوند خود را با من قطع كردند وبر من ستم نمودند وبيعت خود را شكستند ومردم را بر من شوراندند.

خدايا، آنچه را بسته اند بگشا وآنچه راتابيده اند استوار مگردان وكيفر آنچه را كه آرزو داشتند وانجام دادند به آنان بنما.من پيش از شروع جنگ آنان را مهلت دادم كه به بيعتى كه كرده بودند باز گردند، ولى كفران نعمت كردند وسلامت دو جهان را از دست دادند.

ب) كسب تكليف از امام (عليه السلام)

صورت ديگر توافق اين است كه عثمان بن حنيف خطاب به ناكثان گفت كه مأمور على (عليه السلام) است وبه هيچ وجه نمى تواند به خواسته آنان تن دهد جز اينكه نامه اى به امام بنويسد واز او كسب تكليف كند.[2] ابن قتيبه در كتاب «الامامة والسياسة» مى افزايد: طرفين توافق كردند كه عثمان بن حنيف در موقعيت خود بماند ودار الاماره ومسجد وبيت المال در اختيار او باشد وطلحه وزبير در هر جا كه خواستند فرود آيند تا خبرى از على (عليه السلام) برسد. اگر با امام به توافق رسيدند كه هيچ; در غير اين صورت هركس در انتخاب راه وروش آزاد خواهد بود. وبر اين مطلب ميثاق سپردند وگروهى را از طرفين گواه گرفتند.[3]

اين نقل صحيحتر به نظر مى رسد. البته اين بدان معنى نيست كه سران ناكثين واقعاً واز صميم قلب به اين توافق تن دادند، بلكه آنان با پذيرش صورى توافق،