در حساب وكتاب وگماشتن مأموران آنجا مداخله نكند. خدا مى داند كه پس از آن وپس از محكم شدن جاى پايش در اين منطقه، معاويه چه نقشه اى بر ضدّ امام وواژگون كردن حكومت او در سر داشت. به علاوه، اين همان تزِ دو رئيسى است كه عقل وشرع، هيچ يك، آن را به رسميت نمى شناسد وجز تقسيم قلمرو حكومت اسلامى نتيجه ديگرى نخواهد داشت.

گواه روشن بر اينكه معاويه خواهان خلافت بود نه نمايندگى از جانب امام (عليه السلام) جمله اى است كه على (عليه السلام) در نامه خود به او مى نويسد:

«وَاعْلَمْ يا مُعاوِيَةُ إِنَّكَ مِنَ الطُّلَقاءِ الّذينَ لاتُحَلُّ لَهُمُ الخِلافَةُ وَ لا تُعْهَدُمَعَهُمُ الأَمانَةُ وَ لا تُعَرَّضُ فِيهِمُ الشُّورى».[1]

بدان اى معاويه كه تو از آزاد شدگان[2] هستى كه خلافت بر آنان جايز نيست وبا بيعت آنان خلافت كسى ثابت نمى شود وحقّ عضويت در شورا نيز ندارد.

بهانه اى به نام قاتلان عثمان

يكى از دلايل روشن بر اين كه معاويه خواهان خلافت بود اين است كه وى در دوران خلافت امام (عليه السلام) بيش از هرچيز بر مسئله قاتلان عثمان تكيه مى كرد واز على (عليه السلام) مى خواست كه آنان را تحويل دهد تا از آن طريق برائت وپيراستگى امام ثابت گردد.

او به خوبى مى دانست كه قاتلان عثمان يك يا دو نفر نبودند كه امام آنان را دستگير كند وتحويل دهد. زيرا صفوف مهاجمان را گروهى از اهل مدينه وتعداد زيادى از اهالى مصر وعراق تشكيل مى داد كه خانه خليفه را محاصره كردند واو را كشتند وشناسايى چنين گروهى امكان پذير نبود. معاويه خود اين مشكل را بيش از