فصل سوّم

پس از قتل عثمان وبيعت مردم با حضرت على(عليه السلام)

رفتار خليفه سوّم با نيكان صحابه وبذل وبخششهاى بيجاى او وسپردن كار حكومت به دست افراد ناشايست از بنى اميّه به قتل وى منجر گرديد. در روز هجدهم ذى الحجّه سال سى وپنج هجرى، عثمان د رخانه خود به دست انقلابيون مصرى وعراقى وبا همكارى گروهى از ياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) كشته شد وحاميان وطرفداران دست اوّل او به مكّه فرار كردند.[1]

انتشار خبر قتل خليفه سوّم مسلمانان مدينه وحومه آن را در بهت وحيرت فرو برد وهركس در باره زمامدار آينده مسلمانان به گونه اى مى انديشيد وافرادى از صحابه مانند طلحه وزبير وسعد وقّاص و... خود را نامزد خلافت كرده وبيش از همه در انديشه خلافت بودند.

انقلابيون مى دانستند كه بر اثر قتل خليفه اوضاع ممالك اسلامى درهم خواهد ريخت. از اين رو، بر آن شدند كه اين خلأ را هرچه زودتر پر كنند وپيش از برگزيدن خليفه وبيعت با وى به اوطان خود باز نگردند. آنان در پى كسى بودند كه در طىّ اين بيست وپنج سال گذشته نسبت به تعاليم اسلام وسنّتهاى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) وفا دار مانده باشد وآن كس جز على (عليه السلام) نبود. ديگران خود را، هريك به گونه اى، به دنيا آلوده كرده ودر جهاتى از ضعفهاى عثمان با او مشترك بودند. طلحه وزبير وافرادى