هرچه زودتر از خلافت كناره گيرى كن. خليفه گفت: لباسى را كه خدا بر تن من كرده است هرگز بيرون نمى آورم.جرأت مصريان، بنى اميّه را ناراحت كرد. امّا به جاى اينكه علل واقعى را مطرح كنند، ديوارى كوتاهتر از ديوار على(عليه السلام)نديدند واو را عامل جسارت هيأت به مقام خلافت دانستند. امام (عليه السلام) نهيبى بر آنان زد وگفت: مى دانيد كه در اين وادى من شترى ندارم. من مقدّمات بازگشت مصريان را فراهم آوردم، ولى ديگر كارى از دست من بر نمى آيد. آن گاه گفت:«اَللّهُمَّ إِنِّي أُبَرِّءُ مِمّا يَقُولُونَ وَمِنْ دَمِهِ وَ إِنْ حَدَثَ بِهِ حَدَثٌ». يعنى:خدايا،من از گفتار آنان واز ريختن خون خليفه بيزارى مى جويم واگر اتّفاقى رخ دهد من كوچكترين مسئوليتى در آن ندارم.

قرائن نشان مى داد كه نامه به خط يا دستور مروان نوشته شده است. از اين رو، مصريان اصرار ورزيدند كه عثمان مروان را تسليم آنان كند، ولى خليفه از تسليم اين عامل فساد خوددارى كرد.لذا حلقه محاصره خانه خليفه از طرف شورشيان تنگتر شد واز ورود آب به آنجا به شدّت جلوگيرى مى كردند.

خليفه از اطرافيان خود خواست كه هرچه زودتر به على (عليه السلام) خبر دهند كه مقدارى آب به دار الخلافه برساند. امام (عليه السلام) به كمك بنى هاشم سه مشك پر از آب روانه خانه خليفه كرد. در رسانيدن آب ميان بنى هاشم ومحاصره كنندگان درگيرى رخ داد كه در نتيجه آن بعضى از بنى هاشم مجروح شدند، ولى سرانجام آب را به درون خانه رساندند.

نامه پراكنى خليفه در روزهاى محاصره

عثمان در ايّام محاصره نامه اى به معاويه نوشت ودر آن ياد آور شد كه اهل مدينه كافر شده اند وبيعت را شكسته اند، واز او خواست كه هرچه زودتر مردانى جنگنده را به مدينه اعزام كند. ولى معاويه به نامه عثمان ترتيب اثر نداد وگفت كه با ياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)مخالفت نمى كند! خليفه نامه هايى نيز براى يزيد بن اسد بجلى در