كه او ايمان آورد كودكى بيش نبود ونمى توان براى چنين اسلامى ارزش قائل شد; امّا ابوبكر، اگر چه بعدها ايمان آورد، ولى روزى كه به صف خداپرستان پيوست فرد كاملى بود ولذا ايمان واعتقاد او در آن سن ارزش ديگرى داشت.

مأمون پرسيد:على چگونه ايمان آورد؟ آيا پيامبر او را به اسلام دعوت كرد يا اينكه از طرف خدا به او الهام شد كه آيين توحيد وروش اسلام را بپذيرد؟ هرگز نمى توان گفت كه اسلامِ حضرت على (عليه السلام) از طريق الهام از جانب خدا بوده است، زيرا لازمه اين فرض اين است كه ايمان وى بر ايمان پيامبر برترى داشته باشد، به دليل اينكه گرويدن پيامبر به توسط جبرئيل وراهنمايىِ او بوده است نه اينكه از جانب خدا به وى الهام شده باشد.

حال،چنانچه ايمان حضرت على (عليه السلام) در پرتو دعوت پيامبر بوده، آيا پيامبر از پيشِ خود اين كا را انجام داده يا به دستور خدا بوده است؟هرگز نمى توان گفت كه پيامبرِ اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) حضرت على (عليه السلام) را بدون امر واذن خدا به اسلام دعوت كرده است وقطعاً بايد گفت كه دعوت حضرت على (عليه السلام)به اسلام از جانب پيامبر به فرمان خدا بوده است.آيا خداى حكيم دستور مى دهد كه پيامبرش كودك غير مستعدّى كه ايمان وعدم ايمان او يكسان است دعوت به اسلام كند؟ لذا بايد گفت كه شعور ودرك امام در دوران كودكى به حدّى بوده كه ايمان وى با ايمان بزرگسالان برابرى مى كرده است.[1]

جا داشت كه مأمون در اين باره پاسخ ديگرى نيز بگويد. اين پاسخ براى كسانى مناسب است كه در بحثهاى ولايت وامامت اطلاعات گسترده اى داشته باشند وخلاصه آن اين است:

هرگز نبايد به اولياى الهى از ديد يك فرد عادى نگريست ودوران صباوت آنان