مسلّماً مقصود از اسلام در اين موارد ومشابه آنها، اظهار تسليم وابراز ايمانى است كه در جان شخص جايگزين بوده است، وهرگز مقصود از آن تحصيل ابتدايىِ ايمان نيست. زيرا پيامبر اسلام پيش از نزول اين آيه وحتى پيش از بعثت، يك فرد موحد وپيوسته تسليم درگاه الهى بوده است. بنابر اين بايد گفت ايمان دو معنى دارد:

1) اظهار ايمان درونى كه قبلاً در روح وروان شخص جايگزين بوده است.مقصود از ايمان آوردن على (عليه السلام) در روز دوّم بعثت همين است وبس.

2) تحصيل ايمان وگرايش ابتدايى به اسلام.ايمان بسيارى از صحابه وياران پيامبر از اين دست بوده است.

مناظره مأمون با اسحاق

مأمون در دوران خلافت خود، بنابه مصالح سياسى ويا شايد از روى عقيده، به تشيّع خود وقبول برترى حضرت على (عليه السلام)تظاهر مى كرد.روزى در يك انجمن علمى كه چهل تن از دانشمندان عصر خود واز آن جمله اسحاق را گرد آورده بود، رو به آنان كرد وگفت:

روزى كه پيامبر خدا مبعوث به رسالت شد بهترين عمل چه بود؟

اسحاق در پاسخ گفت: ايمان به خدا ورسالت پيامبر او.

مأمون مجدداً پرسيد:آيا سبقت به اسلام در عداد بهترين عمل نبود؟

اسحاق گفت:چرا; در قرآن مجيد مى خوانيم:(وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ *أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ)ومقصود از سبقت در آيه همان پيشقدمى در پذيرش اسلام است.

مأمون باز پرسيد:آيا كسى بر على در پذيرش اسلام سبقت جسته است يا اينكه على نخستين كس از مردان است كه به پيامبر ايمان آورده است؟

اسحاق گفت: على نخستين فردى است كه به پيامبر ايمان آورد، امّا روزى