داد كه بيت المقدس به دست تو فتح خواهد شد.[1]

تعيين مبدأ تاريخ اسلام

هر ملّت اصيلى براى خود مبدأ تاريخ دارد كه تمام حوادث و وقايع را با آن مى سنجد.براى ملّت مسيح (عليه السلام) مبدأ تاريخ ميلاد آن حضرت است وبراى عرب قبل از اسلام «عام الفيل» مبدأ تاريخ به شمار مى رفت.برخى از ملتها براى خود مبدأ تاريخ عمومى دارند وبرخى ديگر حوادث را با حادثه چشمگيرى مى سنجند، مانند سال قحطى، سال جنگ، سال وبا و....

تا سال سوّم خلافت عمر مسلمانان فاقد يك مبدأ تاريخى همگانى بودند كه نامه ها وقرار دادها ودفاتر دولتى را بنابر آن، تاريخگذارى كنند. چه بسا نامه هايى كه براى سران نظامى نوشته مى شد وتنها متضمّن نام ماهى بود كه نامه در آن ماه نوشته شده است وفاقد تاريخ سال بود.اين كار، علاوه بر نقصى كه در نظام اسلام بود، مشكلاتى هم براى گيرنده نامه ايجاد مى كرد، زيرا چه بسا دو دستور متناقض به دست فرمانده نظامى ويا حاكمِ وقت مى رسيد واو، به سبب دورى راه وعدم قيد تاريخ در نامه ها، نمى دانست كدام يك جلوتر نوشته شده است.

خليفه براى تعيين مبدأ تاريخ اسلام، صحابه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را گِرد آورد. آنان هريك نظرى دادند. برخى نظر دادند كه مبدأ تاريخ را ميلاد پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) قرار دهند وبرخى ديگر پيشنهاد كردند كه مبعث پيامبر مبدأ تاريخ شمرده شود. در اين ميان على (عليه السلام) نظر داد كه روزى كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) سرزمين شرك را ترك گفت وبه سرزمين اسلام گام نهاد مبدأ تاريخ اسلام باشد. عمر از ميان آراء، نظر امام (عليه السلام) را پسنديد وهجرت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را مبدأ تاريخ قرار داد واز آن روز تمام نامه ها واسناد